Kritisizm'in en önemli temsilcilerindendir. Kant’a göre “Her bilgi deneyle başlar, ancak deneyden çıkmaz.” yani geçerli bir bilginin ortaya konması,özneden gelen öğelerle nesneden gelen öğelerin varlığını gerektirir. empirizm ve Rasyonalizm arasında eleştirel felsefenin (frankfurt okulu) da temelini atan kant'ın felsefe tarihinde oldukça önemli bir yer işgal ettiğini söyleyebiliriz.
Her ulusun fertleri,kültürünü yaşatmalı ve gelecek kuşaklara aktarmalıdır. Ancak bunu yapmak için Türkçülük gibi geri kalmış ve anlamak için tonlarca kitap okunması gerekmeyen,ilkel kabilecilik duygularına dayalı bir düşünceye ihtiyacımız yoktur.
Belki de anneyi suçlamaktan vazgeçip piyasayı kısıtlayarak halkın refahını düşüren devlet politikalarımızı eleştirmelisiniz. Bir insan hem kendisi için hem de çocuğu için keyif verici ürünleri satın alabilmelidir.
Örgütlenmiş cehaletin bütün ülkeyi sarması şüphesiz ki en önemli sebeptir. Entelektüel bir insan olmak zihnin durmadan evrim geçirmeye devam etmesini gerektirir. Bu evrime ise Türkiye'de ihtiyaç yok zira gençlere kazandırılmak istenen şey zihinsel evrimleşme kabiliyeti değil,hizada durma ve itaat etme eylemleridir.
Birey,doğası gereği yönetilmesi zor ve anlaşılması kolay olmayan bir makine gibidir. Ancak bireyler kitleleştiği zaman kitlenin içinde erir ve şuurlarını yitirerek kitledeki bireylerin fikirlerinin ortalaması olan "kolektif bilinç" içerisinde kaybolur. Kolektif bilinç ise saf bir yapıda olduğundan bu kitleyi yönetecek karizmatik bir demagog yeterlidir.
Dolayısıyla bireyi yönetmek zor,kitleyi yönetmek kolaydır. birey olarak kaynaklarımız sınırsız. Kitlelerin çöplüğünde erimek ya da elit insanlar olmak için direnmek bizlerin elinde. Elit olmayı seçecek birey için tek çıkar yol okumaktır.
Futboldan nefret eden bir insan olarak saçma bulduğum düşünce. Evet,futbolu günümüzde daha çok avamın takip ettiği doğrudur. Ancak bu futbol izleyen bütün insanlar düşük zekalıdır anlamına gelmez. Bunun dışında "belgesel izlesin de kültür olsun." diye cümle mi kurulur?
Sonuç olarak futbol izlemek fanatikliğe vardığı zaman düşük zekalılık belirtisi olsa da fanatikçe izlemek,spor kültürüne hakim bir şekilde izlemekle bir tutulmamalıdır diye düşünüyorum. Bu fikrim elbette futbol dışında herhangi bir spor için de geçerlidir.
Görgü kurallarına göre bir erkek,kadına o el uzatmadığı sürece tokalaşmak için elini uzatmaz. Ancak uzattıysa bile kadının eli havada bırakması erkeğe göre nispeten daha bağışlanabilir olsa da görgüsüzlüktür. Erkek erkeğe tokalaşmalarda ise böyle bir hareket doğrudan doğruya saygısızlıktır.
“Öyle ki canlıların organizmaları bile monarşi prensibine göre kurulmuştur. Tek başına önderlik eden, idare ve sevk eden, üstünlüğü elinde bulunduran beyindir. Her ne kadar akciğer, kalp, mide, bağırsak da vücudun tamamının varlığı için çok büyük önem arz etse de bu ayak takımının önder ve yönetici olmasına izin verilemez.”
(Arthur Schopenhauer, insan Doğası Üzerine, sf:47)
Honoré de balzac günde 50 fincan kahve içermiş. Ben de kahve ve kitap bağımlısı biri olarak bu ilginç ama bir o kadar gereksiz bilgiyi sizlerle paylaşayım dedim.
Öncelikle ateist ülke diye bir şey yoktur. Ülke,millet,devlet ve hükümet gibi kelimelerin anlamını öğrenin. ikincisi çoğunluğu ateist olan ülkelerde barışın,özgürlüğün olmasının sebebi liberal anayasa ve hukuk devletidir. Yani barış getiren şey ateizm değil hukuktur,özgür düşüncedir.
Fatih Sultan Mehmet gerek entelektüel kişiliği gerek devlet adamlığıyla Türk tarihinin en büyük lideridir bence. Eğer onun gibi 5 padişah arka arkaya gelseydi bugün bu durumda olmazdık.
Acımak duygusu karşılaştığım insanların yüzde doksan beşine karşı içimde oluşan bir histir. Yalnız benimkisi durup dururken gelen bir acıma hissi değil sadece insanların içine gömüldüğü karanlıkta kalmaya ısrar etmesine acıyorum. Bu durum tıpkı platon'un mağara alegorisi gibidir aslında.
insanlarımız Doxa'larla (sanı) zincirlenmiş mağara insanları gibidir. Gördükleri şeyleri gerçek ve değişmez doğru (yani ışık) olarak görüyorlar. oysa gördükleri şeyler ışığın nesneler üzerindeki kırılmasının duvara yansıyan gölgesinden ibaret. Daha da kötüsü episteme'ye (bilgi) dayalı sistemimizi reddedip sanılarında boğulmayı tercih ediyorlar ve gerçek ışığı (episteme) gördüklerinde gözleri kamaşıyor,rahatsız oluyor ve mağaralarına geri dönüyorlar.
Umarım bir gün her şey düzelir ancak ben düzeleceğini düşünmüyorum maalesef.
Sözlük,forum gibi platformlar sokaktan rastgele insanlar seçip onları bir odaya sokmaya benziyor. Bu rastgele topluluğun içinde cahil,avam ve saygısız insanlar da olacaktır elit,aydın insanlar da. Cühelanın kalabalığına aldanmayın. Bir tutam ışık bile zifiri karanlığı aydınlatmaya yetecektir. Benim üzüldüğüm tek şey entelektüel yazarların birbirini tutmaması ve ayrı ayrı yazarak yok olup gitmeleri.
Demokrasi ile cumhuriyeti aynı şey zannedenleri de gösteren başlık. Bir monarşinin içinde barındırdığı demokrasi daha az ancak cumhuriyet rejimine göre daha sarsılmazdır. Yargı bağımsızlığı vb. konularda monarşi daha kaliteli bir rejim olduğu için gelişmiş ülkelerin büyük çoğunluğu liberal anayasa,elitizm ve parlamenter monarşiye dayalı bir sistemi benimsemiştir ve gelişmişliklerine monarşinin yarattığı kültürel ortam ön ayak olmuştur. Nitekim monarşi astığım astık kestiğim kestik bir rejim değildir.
Asla yapmadığım ve yapmayacağımdır. Zihinsel olarak sığ seviyedeki ortalama vatandaş benim gözümde aciz bir kuldur. Hayatı,varoluşu sorgulamayan ve bir tane bile hobisi olmayan insan yaşamaz,sadece hayatta kalır. Ben ne için avamın seviyesine ineyim? Yapabiliyorlarsa onlar yükselsinler.
Mutluluk,aslında sahte mutluluk ve gerçek mutluluk olarak ikiye ayrılır. Farabi'ye göre gerçek mutluluğu yaratan şey düşünsel eylemler ve erdemli davranışlardır. Onun felsefesinde Zenginlik,şan,şöhret gibi şeyler ise sahte mutluluk oluşturan şeylerdir. Ben bu düşünceye bir noktaya kadar katılıyorum ki o nokta da müreffeh yaşam için gerekli olan sınırdır.
insan,hayatta kalmaya odaklanmış bir varlık olduğundan ötürü gereksinimlerini karşılayabilmek için paraya ihtiyaç duyar. Bu paranın miktarı sadece temel ihtiyaçlarını bile zar zor karşılayacağı bir düzeyde ise ve üstelik bu parayı edinirken harcadığı emek de çok fazlaysa böyle bir insan ruhunu ve bedenini satmış insandır. Dolayısıyla düşünsel eylem gerçekleştiremez,erdem sahibi ve mutlu olamaz.
Para çok fazla olduğunda ise insanoğlunun doyumsuz yapısı onu sürekli bu parayı katlamaya ve daha zengin olmaya yönlendirir ve bu kişiler de bütün düşünümlerini daha para kazanmak üzere inşaa edeceğinden yine bunlar da bence erdemli bir hayat yaşayamazlar.
Ancak araştırmalarını devam ettirebilecek,kendisine ve ailesine bakabilecek ve zaman ayırabilecek olan insan zihnini varoluşu sorgulamaya ve erdemli bir hayat sürmeye yönlendirebilecektir. Nitekim dünyayı bilimsel açıdan geliştiren pek çok icat ve keşif
fabrika sahipleri ve aşırı zengin insanlar tarafından değil,zihinsel ve duygusal açıdan elit olan pek çoğu orta halli ama üst sınıflarla da iletişim halindeki bireyler tarafından gün yüzüne çıkarılmıştır.
Sonuç olarak para çok gerekli olsa da salt mutluluk da değildir diye düşünüyorum.
Tarih metodu "şu şöyle olsa ne olurdu?", "x ülkesi y ülkesini yense ne olurdu" ve benzeri sorularla çalışmaz. Dolayısıyla olabilecek şeyler hakkında en ufak bir çıkarımda bulunamıyorum.
j.j rousseau'nun kitabıdır. Modern Hukuk hakkında okunması gereken en önemli kitaplardan da bir tanesidir. Yöneten ve yönetilenler arasında düzeni sağlamak için yapılan kurgusal sözleşmeyi konu alır. Buna göre yönetenler genel istemin çıkarlarına uygun davranıp şeffaf olacak,yönetilenler ise yönetenler kanunsuz davranışlarda bulunmadığı sürece itaatkar ve sadık olacaklardır. Bunun yanında eserde pek çok yönetim biçimine de değinilmiştir. Fakat rousseau çarpıtmayı seven bir kişilik olduğundan üzerine düşünülerek okunması ve doğrudan kabul edilmemesi gerekir.
Kendime denk veya biraz daha üstün gördüğüm insanların görüşleri birden bire hayatımda tuhaf değişimler yaratabiliyor. Örneğin görüşlerine değer verdiğim bir insan gelip bana yobaz derse aptalca bir üzüntü ve kuruntuya kapılıp kendimi o kişiye kanıtlamak için her şeyi yapabilecek bir duygu durumuna sahip oluyorum. Zira egom yüzünden böylesine fikri açıdan değer verdiğim kişiler tarafından eleştirilmeyi kaldıramıyorum.
Çifte standartlı meriçleri gördüğümüz başlık. Aynı lafları eden bir kadına erkekler saldırsa herkes şu an envai çeşit sosyal platformda erkek şiddeti ve barbarlık nutukları atıyordu. Ben adamın yaptığı da doğrudur demiyorum o da gayet iğrenç tehditler savurmuş. Fakat yapılması gereken adamı dövmek değil mekandan atmaktır. Cezayı tayin etmek hukukun işidir,kimse kiseyi linç edemez,darp edemez.
