La follia, bir zamanlar telefon müziğimdi, bayıldığım çalmakta zorlandığım bi eser. Corelli'nin La Follia'sı tabi kii. Corelli ile aynı burçta oluşumuzda beni ona çeken bi durumdur.
acımak. sadece kendime acımak ama bu hayatta. ders çıkaramadığım için kendime kızmak bile değil sadece a cı mak! 'ya insanlar neler yaşıyor seninki de dert mi' demicek kadar kendime ait hayat felsefem var başkalarının dertlerine bakıp avutamam kendimi nasıl başkaların fevkalade hayatlarına bakıp yakınmıyorsam. ha bide şey var 'aşk acısı' denen şey çok acıtıyor şu an onun acısını çekiyorum ağlayıp zırlarken gün boyu 'yuh' diyorum 'senin ailen var kendini düşün bi aşk için değer mi' diyorum sonra tam rahatlıcakken bunca şarkı bunca şiir bunca hikaye boşa yazılmamıştır. o kalem o şiiri yazarken o müzisyen o notayı hissederken ve o insan o hikayeyi yaşarken yanılmış olamaz demek ki aşk geçekten çok ciddi bir acı imiş ağlamakta hakkın var diyorum. Saçma hissediyorum bi o kadar yalnız bi o kadar acınası ve bi o kadar çaresiz.
