çoğu zaman yalnızlık, bazen adalet, ara sıra mutluluk ama her zaman keyifli.
başımıza ne gelirse gelsin, ne hissedersek hissedelim; nefes alıyoruz ve o güneş her gün yeniden doğuyor. ve çok iyi biliyorum ki; o güneşin hem doğuşu hem batışı her seferinde bir öncekinden daha da güzel ve eşsiz. güneşin göz alıcı parlaklığının yavaş yavaş insanın işlemesine son 3 yıldır defalarca kez tanık olmuşumdur. her seferinde hayatta ve nefes alıyor olmanın keyfine varmak öylesine mutluluk vermiştir ki; size bunu kelimelere dökerek anlatamam. ne yazık ki; insan gözünün gördüğü güzellikleri ölümsüzleştirecek bir teknoloji henüz üretilmedi.
hayatta parasızlığı da, yokluğu da imkansızlıkları da uzaklığı da çok biliyorum. tüm bu dersleri defalarca kez alttan aldım. bütünlemelerine girdim. yetmedi yüksek lisansını yaptım ama insanoğlu işte. aldığı her derste yine aynı heyecan yine aynı ürkeklik.
hayatla ilgili en iyi bildiğim şey ise; ümitsizliğe kapıldığında güneşin doğuşunu izlemenin vereceği umut, seni içinde bulunduğun durumdan kurtarmasa da içine mutluluk tohumları serpmeye yetecektir. ihtiyacın olan şey tam da aslında budur.
bazen eski bir mektup arkadaşı insanı tüm ait olduğu yerlerden koparıp, eski tanıdık bir bahçeye götürebilir. ve unutma ki; hayattaki en hüzünlü an; mevsimine kapıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır.
Cem adrian olaya yeni bir boyut getirmiş. eşsiz sesiyle gerçekten gönüllere bir kez daha taht kurmuştur. sabaha kadar dinlenilesi türküyü daha iyi yorumlayamazlardı.
etraf bir anda pis bir duman içinde kalıyor. burnunuzda acı bir barut, yanık kokusu. herkes bağırmaya başlıyor. çığlıklar, ağlamalar, inlemeler... bir yandan kulağınızdaki çınlama devam ederken kendinizi kontrol etmeyi akıl ediyorsunuz. yalnız değilseniz yanınızdakine sarılıyor, onu da bir şekilde kontrol etmeye çalışıyorsunuz. çevrenizdeki insanlar kaçışıyor ama nereye kaçacağınızı dahi bilmiyorsunuz. her yerde kan izleri, taşlar, camlar var... kulağınızdaki çınlamanın yanına bir de siren sesleri ekleniyor. etrafta gördüğünüz insanlar üniformalı olmaya başlıyor. ya eli silahlı özel kuvvetler ya da sağlık ekibi... gözünüzü açtığınızda hastane odasında alıyorsunuz soluğu. oysa ABC123 numaralı uçuşun hazırlıkları devam ediyordu. birilerine bir şeyleri götürmeniz, iletmeniz lazımdı. herkes sevdiğine, evine kavuşsun diye mesai/dinlenme saatlerini görmeden çalıştığınız o koskoca terminal şimdi bir film sahnesinden farksız.
ertesi gün orada bir şey yaşanmamış gibi işine gidenler ise yüreklerindeki burukluğa rağmen gülümsemek zorunda kaldılar. insanları yine bir yerden alıp başka bir yere götürdüler. belki sevdiklerine, belki sevdiklerinden uzağa; kimbilir!
yaşananları defalarca kez okuyan birisi olarak, her terminalden girişimde gözümün önüne getirmeye çalışıyorum. ne kadar da unutkan ne kadar da vurdumduymaz bir millet olmuşuz meğerse.
döndük dolaştık bir şekilde dış hatlara çıktık. olay yerini fark ettiğim anda kanım dondu, tüylerim diken diken oldu. gözlerim doldu ama tuttum. oradaki insanların hiçbiri ölmeyi hak etmeden toprak oldular. hepsi gülümsemeleriyle anıldılar. onlar fotoğraflarında öyle güzel gülümserlerken benim gözyaşı dökmem olmazdı diye geçirdim içimden. çoğu bir uçağın peşinden bakakalan havacılık aşığı insanlardı. öyle olmasa yapamazlardı işlerini. ne mutlu ki olaydan sonra, o halde bile işine giderek, gülümsemeye çalışan insanlarla birlikte çalışıyoruz.
ben her terminalden girişimde hatırlıyorum sizleri. her seferinde sizler için tekrar dua ediyorum. nur içinde yatın güzel insanlar.
Bir kez daha veda ediyorum sana. Kucuk parkina kibris sehitlerine kordona konak meydanina karsiyakaya asansore teleferige sabuncubeline konak piere... bir kez daha gidiyorum merhaba diyemeden geldigim onca yola ragmen. Hep seninle kalacak bu sehir, hep seninle.
sempatik suv. sürüşü de görüntüsü kadar keyifli. ekonomik ve atik. cüssesine bakanı yanıltan performansa sahip. sektörü 2016 yılında dizel otomatik ile sallayacak gibi duruyor. yollarda çok göreceksiniz.
ilk gördüğümde türkiye'nin avrupa birliği politikasını konuşuyor sandığım gereksiz adam. başkasının hayatını takip etmek ve onu yorumlaması için para alıyor adam.
gündüz ve gecenin birbirinden farklı olmamasıdır. her gün ya pazartesi ya da pazardır. uçtuğunuz gün pazartesi gibi yoğun geçerken uçmadığınız gün pazar gibi keyiflidir. gecenin 3'ünde başka bir pilot arkadaşınızı arayıp bir şeyler içelim mi diyebilmektir. arkadaşlarınız evlenirken sizin dünyanın öbür ucunda olmanızdır. insanlar sabah 9'da kahvaltı yaparken siz öğle yemeğinizi çoktan yemişsinizdir. pilot olmak hayattan offline olmaktır. uçak yerden kesilir kesilmez sizin de hayatla olan bağınız kesilmiştir. ne sevdikleriniz sizden haber alabilir ne de siz sevdiklerinizden. sahip olduğunuz her şeyi feda edebilecekken bile bazen çaresiz olmaktır. her şeye herkese uzak olmanın hiçbir ilacı yok. belki çocuğunuzun doğumunu görememek, belki babanızın cenazesine yetişememektir. bayramlarda yalnız olmak demektir. hep geç gidip erken kalkmaktır. insanların dışarıda yürüyemediği havada, 80 tonluk bir hayvanı sakince yere indirmeniz gerekir. arkadaki 180 kişi aklınızın ucuna dahi gelmez o anda. başbaşa kalırsınız hayatla.
yok mu bu bok yiyenin güzelliği derseniz; masada hep konuşulan kişi olursunuz. herkesin hep yapmayı istediği mesleği yapıyor olmak, insanların size ilgi göstermesine sebep olur. çoğu insanın korktuğu bir aleti kullanıyor olmak -saçma ama- bazen gururlanmanızı sağlar. insanlara durmadan açıklamalar yapmak, onların içini rahatlatmak size de huzur verir. bazılarını sevdiklerinden ayırırsınız ama çoğunlukla kavuşmaları düşünürsünüz. insanları sevdiklerine sağ salim götürme sorumluluğunun getirdiği mutluluk da ayrı keyiflidir. uçaktan inerken yurdum amcası kafasını kokpite sokup "kaptan oğlum elinize sağlık" dedi mi, yüzünüzdeki mutluluk dışarıdan okunur. güzel para kazanır; lüks arabalara biner, lüks yerlerde yemek yersiniz. pilot olduğunuzu bilen esnaf bile saygıyla yaklaşır size. aileniz sizden bahsederken gururla, mutlulukla bahseder; çektikleri tüm hasrete rağmen. güneşin en güzel doğuşunu da siz görürsünüz en güzel batışını da. bulutların aldıkları şekiller hayal dünyanıza ilham verir. elinizin altındaki canavarla hem güçlü hem de çok kırılgansınızdır.
pilot olmak hem özlemek hem özlenmektir. o yüzdendir evden çıkarken vedalaşmamız. her gidiş hayatla oynanan bir kumardır. çoğu zaman elinizde olmayan sebepleri düşünerek görüşürüz dersiniz.
bugün gidin esenyurt devlet hastanesinden randevu alın bakalım. en yakın zaman minimum 1 hafta olacak. sonrasında alacağınız röntgen günü 3-4 gün sonrası ve sonuç için de 1 hafta verecekler. kalabalık ve eziyetten bahsetmiyorum bile. yıl 2015.
en basit haliyle sonuç olarak 20 gün içinde işleriniz bitmiş olacak.
kaçırılıp, ölüm oyunları oynatılan bir grup yöneticinin birbirleriyle olan çatışmalarını güzel vurgulamışlar. kapitalizme ve günümüz iş hayatına güzel göndermeler var. oyunculuklar ortalamanın çok üzerinde.
sokaktaki adamın anlayacağı dilden söyleyecek olursak; havacılığın mercedesidir. pilot ve operasyon dostudur. kokpitteki iş yükünü azalttığı gibi güvenliği de had safhaya çıkaran korumaları da mevcuttur. insan hatasının minimuma indirilmesini sağlayan teknolojik yapısıyla öne çıkmıştır. dünya'ya da fly by wire sistemini tanıtan uçaktır, baş tacıdır.
askere gidip erkek olduğunu sanan kişinin söylemi. muhakkak rpg ile de fotoğrafı vardır. mermi şeritlerini de çapraz şekilde vücuduna dolamıştır. mermilerle de şafağını yazmıştır yere. bugün de ölmedim anne
nasıl bir uyuşturucu bu? kimi neyle kandırıyorlar? hanginiz erkek olduğunu hissetti yatakhanede yatarken? karavanaları taşırken kaç kişi övündü kendisiyle? kaçınız gece sıcak yatağından kaldırılıp sırf üst devresi istiyor diye esas duruş eğitimi yaptınız? koğuşlara basılan sulardan, temizlenen tuvaletlerden, hor görülen kişiliklerden, yenilen dayaklardan bahsetmiyorum bile. henüz rütbelilerden de bahsetmedik. bırakın kendinizi kandırmayı. askerdeyken üst bölgeye emriniz çıksa köşeye çömelir ne yapacağınızı düşünürken ağlardınız.
konvoyunuz birliğinize giderken otobüse bir saldırı olacak diye aklınız çıkıyor mu?
annenizi babanızı sevgilinizi karınızı çocuklarınızı bir daha göremeyeceğiniz korkusuna kapıldınız mı hiç?
sınır karakolunda nöbet tutarken insanın aklından kaç tane korku geçer hiç hayal edebiliyor musunuz?
okuma yazma bilmeden 4 çocuğunu köyünde bırakıp gelen gördüm. nişanlısının başkasıyla kaçtığını öğrenince eli kolu bağlı ağlayan gördüm. babası ölmüş, cenazesine gidemeyen gördüm. oğlu olmuş, acaba görebilecek miyim diye düşünen gördüm. imkanım ve şansım olsa satın alırdım tüm hepsini. ama satın alamayanları gördüm.
devlet bu imkanı tanırsa kullanırım ama sorun tepeden başlıyor zaten. herkese adaletli bir uygulamayla gelmesi lazım devletin. durumu olmadığı için dağa gönderilmemeli bir çocuk. ailesinden arkadaşlarından işinden gücünden alıkonulmamalı. askerlik sadece fakir için olmamalı. ya herkes bu saçma çileyi çekmeli ya bu saçma çile sadece bir meslek olmalı. borç değil.
