fazlasıyla doğal durumdur. mesela ben şu an onun acı çektiğini, üzüldüğünü görmek istiyorum ve bunun için çabalıyorum. ama gece olduğunda o kocaman yatağa tek başıma girdiğimde onu özlüyorum.
o kadar özlüyorum ki seni. tüm gün ayağa kalkıyorum, toparlıyorum triplerindeyim. ama şu odada ne zaman yalnız kalsam yanımda uyuduğun geceler aklıma geliyor. dün gece sen gittikten sonra ilk defa sarı koltuğa yattım. hani şu sen erken uyuduğunda gidip vakit geçirdiğim sarı koltuk. yatağa baktığımda yine seni gördüm biliyor musun? gittiğini, bir daha gelmeyeceğini o an tekrar hatırladım. tamam biliyorum büyük sıçtım yine. hem de tam her şeyi düzeleceğine dair ikna etmişken. gitmekte o kadar haklısın ki? ama geri dönsen olmaz mı?
gerçekten değişebileceğime inanmıştım. insanlarla vakit geçirebileceğime, onları sevebileceğime. hayatımın son iki senesini şu boktan şehirde en iyi anlaştığım iki dostumla geçirdim. ama şu an yan odada olmalarına rağmen o kadar uzağım ki onlarla. bi de hayatımda ailem dışında gerçekten sevdiğim tek insan olan sevgilim var. çok sevdiğim, yanında çok mutlu olduğum ama bir o kadar da yalnız hissettiğim sevgilim. eğer onsuz mutlu olabileceğimi ya da onu özlemeyeceğimi bilsem bırakacağım sevgilim. her hafta kendime aynı sözleri verip duruyorum. 'insanlarla daha çok vakit geçireceksin seko', 'insanları sevmeyi öğreneceksin seko' , ' senin de kusurların var insanların kusurlarını görmezden gelmeyi ya da o şekilde kabul edeceksin.' gibi sözler. ama sonuç hep aynı. herkesi ilk hatasında silip arkama bile bakmıyorum. o aptal düşünceler geri geldiler. ailemi utandırma korkusu, hayallerimi gerçekleştirememe korkusu, yine her şeyi bırakıp kaçıp gitme düşüncesi. ama bu sefer biliyorum ki ikinci bir şansım yok. kalıp savaşmak zorundayım. başarabilir miyim bilmesem de.
her zaman olduğu gibi güzel bir şey için başlayan hareketin vandallığa dönüşmesi. şaşırtıcı bir durum yok bence. belki ufak bir kesmin hareketini bütünü kapsayarak yorumluyorum ama bu ilk cümlenin doğruluğunu değiştirmez.
dün gece utah jazz potasına 50 sayı göndererek kariyer rekoru kıran oyuncu. ama kendisini tanımlamak için tarihin en genç mvp'si ya da tarihin en şanssız oyuncusu gibi kelimeler kullanmak doğrudur. yaşadığı bu kadar büyük sakatlıklara rağmen hala bırakmaması ve kariyer rekorunu böyle bir durumda kırması gerçekten büyük saygı hak ediyor.
insanın mutlu olmak için çok fazla şeye ihtiyacı yok aslında. sevincini, acını, mutluluğunu, müziğini ve biranı paylaşabileceğin iki dostun olsun yeterli.
şu günlerde aklımda sürekli yıllar önce aldığım beddua var. demişti ki ' umarım bir gün sen de sevdiğinden daha az sevilirsin.' o zamanlar böyle bir şeyin gerçekleşeceğine ihtimal vermezdim. ama oluyormuş demek ki. hatta keşke bu kadarla kalsaydı. az da olsa değer verseydi. ya onu da geçtim görseydi beni. ama ne yazık ki varlığımdan bile haberdar olduğunu sanmıyorum.
Sanırım hayatımda ilk defa çalan bir şarkı sadece bir kişiyi hatırlatıyor. Şarkının çaldığı 5 dakika 51 saniye boyunca yeryüzündeki 7 milyar insanın varlığını unutup sadece onun varlığına odaklanmak aşk dedikleri şey olabilir. Ve bu beni fazlasıyla korkutuyor. Kafamda yüzlerce durum yüzlerce ihtimal ve yüzlerce cümle canlanıyor. Kimileri hayatımın geri kalanını daha mutlu yaşamamı sağlayabilecekken kimileri de yıllardır çıkmaya çabaladığım çukuru daha da derinleştirecekmiş gibi görünüyor. umarım geri döndüğümde konuşacak ya da bişeyler yapabilecek cesareti kendimde bulurum ve berbat belirsizlikten kurtulurum.
okulu bıraktım ben. 2.5 sene boyunca neredeyse hiç gitmediğim bazı insanların isteyip de kazanamadığı okulumu. o nefret ettiğim okulu. sırf o boktan şehirden nefret ettiğim ve uyum sağlayamadığım için. şimdi daha güzel bir yerde okuyabilmek için sanayi mahallesi denilen bir yerde günlerce evden çıkmadan kimseyle konuşmadan yaşıyorum. her balkona çıkışımda benimle aynı yaşta ve benimle hiçbir zaman aynı imkanlara sahip olmamış insanları görüyorum ve elime geçmiş güzel şeyleri değerlendiremediğim için kendime kızıyorum. unutma seko bu son şansın ve eğer bunu da eline yüzüne bulaştırırsan bok gibi bir adam olduğunu kendine itiraf etmek zorunda kalacaksın.
olum çok yalnızım lan. koskoca bu kadar insanın yaşadığı bu şehirde gün içinde en fazla 20 cümle kuruyorum. bu aralar ders çalışmayı da bıraktım. bir an önce odaklanmam ve 1 ay önceki halime dönmem gerekiyor yoksa geleceğim fena halde karanlık.
