Birkaç saat, gün, hafta yalnız kaldı diye depresyona giren insanlara mana veremiyorum.
Her an yalnız olan biri varsa o da benim.
Tek başına yaşamak zorunda olan.
Kimsenin düzenini bozamam değil mi?
Yeni insanlara alışmaya çalışmak zorunda olan biri varsa o da benim.
Bazen yaptığı seçimlerin sonucunda neler yaşayacağını kestiremeyen de benim.
Hayatımın belirli dönemlerinde saçma sapan kararlar vermişim. Artık bunları görebiliyorum.
Sol kulak kıkırdağım delik, bunun ne lüzumu varmış?
Boş boş aksesuarlar almışım, amacım neymiş?
Hala lens takmaktan neden korkuyorum, derdim neymiş?
Bilmiyorum.
sevgilim, hayatım, oyum, buyum nereye kadar?
sevgili denen kişi adı soyadı ile kaydedilmelidir.
benim telefonumda annem babam abim de öyle kayıtlı.
o da hayatıma girince öyle kaydolacak.
kişi durumu bilgisayar başında yemek yemeye kadar ilerletirse asosyalliğin nirvanasına ulaşılmaya kadar gidecek durum.
1 sene olacak hiç değişmedim sanırım.
8 saattir kalkmadım başından. yemek yemedim, atıştırmak için bir şeyler aldım ve başına geri geldim. hastalıktan başka bir şey değil bu. sorun bilgisayar değil sözlük belki de.
neden parayı bu kadar çok takıyorsunuz?
neden en ufak bir şeyde para etkenini devreye sokuyorsunuz?
birinin parasına ihtiyacı olmayan birinin paranızla ne işi olacağını düşünüyorsunuz?
