büyüdükçe arzularım küçüldü, şaşkınlıklarım küçüldü, beklentilerim küçüldü. Büyüdükçe öyle bi küçüldüm ki içimde taşacak bi şey kalmadı. Büyümenin bi bedeli varsa işte bu, yarım metre uzadım, yirmi kilo aldım ve dünyadan vazgeçtim.
dün intihar etmek için kesin olarak karar kılmıştım, bu sefer yapacaktım. evde yalnız kalma fırsatını kolluyordum, derken de annem komşuya gideceğini söyledi, bana da fırsat doğmuştu.
annem evden çıkar çıkmaz evdeki bütün hapları alıp odama geçtim. son ses müzik açtım. hapları tek tek çıkardım. he öyle hafif haplar da değil he şeker hapı falan da var içinde, baya kuvvetli. kesin ölürüm diye umutluydum. her şey hazırdı ama bi eksik vardı. o da bi anlık deli cesaret.
önce ağladım biraz, salaklığıma, kötü bi insan oluşuma, insanları sürekli üzüşüme.. ben yaşamayı hak etmiyordum. sonra hapların hepsini aldım elime, ilk başta korktum, hiç bu kadar yakınlaşmamıştım intihar etmeye.
o sırada annem gelmiş, tabi ben odamda son ses müzikle oturduğum için duymadım, farkında değildim. bi hışımla odama girdiğinde fark ettim. beni o halde avucumda haplarla görünce bi tokat yapıştırdı yüzüme. nasıl canım acıdı. sadece yüzüm değil tüm vücudum acıdı sanki. zaten ağlıyordum o tokatla iyice şiddetlendi ağlayışlarım.
annem avucumdaki bütün hapları alıp çöpe attı, naptığını sanıyorsun sen diye bağırdı çağırdı. ama neden böyle bi şey yapmaya kalkıştığımı sormadı, beni intihara sürükleyecek kadar ne sorunumun olduğunu sormadı. gerçi sormamasına şaşırmadım da. pek ilgilenmez benimle. anca bağırır çağırır, he bi de tokat atar işte..
sonra bana bu olayı kimseye anlatmayacaksın, anlatırsan seni öldürürüm dedi. beni az önce intiharın eşiğinden kurtaran annem seni öldürürüm diyordu, çok ironik. ben de hiç bi şey demeden yattım yatağıma, ağladım saatlerce ağladım. ağlarken uyuyakalmışım işte.
bu olayı sadece tek bi kişiyle paylaşabilirdim. fakat o kişi artık benimle değil, benden nefret ediyor. zaten en çok onu üzmek beni bu hale getirdi..
o yüzden buraya yazmak istedim. yazayım ve biraz olsun rahatlayayım diye. omzuma çok ağır geliyordu bu yük.
çevremde beni anlayacak tek bi kişi bile yok artık.
sabah uyandığımda annem hapların hepsini ortalıktan toparlayıp saklamış, yerinde yoktu. intihar etmenin tek yolunun hap içmek sanıyor olmalı garibim. ben kafaya koydum, er ya da geç bunu yapıcam.
