Kara bulutlar ellerini henüz çekmemişti gökyüzünden. Bir kuytu köşe başında yağmura karışacak gözyaşlarını tutmakla meşguldü kız. Çamura batmış bilekleri, saflığının simgesi orkide elbisesini kirletmemek üzere uzak duruyordu. Bekliyordu çölde bir gül bitmesini, kutupta sıcak bir kahveyi, boşlukta soluk almayı, alevler içinde canlı kalmayı... Kalbinden çıkardığı dikenleri umursamıyordu kimse, bilhassa o dikenlerin sahibi umursamıyordu. Ne vuslat ne de bir umut. Karamsar bir karanlıktı onun dünyası. Ne bir lamba vardı ne de ay ışığı.
Kör olduğunu hissedercesine karanlık bir salon hayal et. Yanı başında yılların ağ ördüğü dev akasya bir piyano ve önünde filmlerde izlediğimiz kadarıyla şeffaf, pis kokulu, çirkin ve uçan bir hayalet hayal et. Mızmız Myrtle değil yalnız, bayağı ürkünç bir yaratık düşün. Piyanonun ilk çalındığı andaki beyazlığından hiçbir şey kaybetmemiş, yalnızca üzeri örtülü tuşlarına dokunan hünerli parmakların kulaklarına doldurduğu sesi işit. Ne müzik, ne de huzur veren bir senfoni bu. Bir çığlık düşün, kulaklarının pasını silen, yanıltıcı bir çığlık. Enseye inen giyotin biçimini almış, göz göre göre sonunu getiren bir çığlık. Sana uzanan soğuk ellere bak, aranızdaki mesafe azaldıkça vücudunu ele geçiren kışa karşı yapabileceğin ne var? Dilini yokla, yerinde mi hala? Yoksa dudaklarının ardında anlamsız bir boşluk mu var? Sana sahip olacak o ellere karşı susmakla yükümlüsün o halde. Her şeyi kabul etmek zorundasın.
"Her şey ne ki? Hiçbir şeyi olmayan bir insan için her şey hiçbir şey değil midir?"
Yediğin tokatla kendine geliyorsun.
"Zihnini kullanmanın yasak olduğunu bilmiyor musun, behey gafil? Canlılığının bir önemi yok fikirlerinin, nasıl daha iyi hizmet edebilirim diye düşünüyorsan o ayrı. Hissetmek, düşünmek, gülümsemek... Sen pek gelişmemiş, eski teknoloji, yağı bitmiş bir robotsun. Tek ihtiyacın bana itaat etmek prenses, şimdi ruhunu ver bana."
Ruhunu veriyorsun ve o oluyor prenses, sen oluyorsun hayalet. işte o zaman anlıyorsun ki güçlü olmak için bazen ölmek gerek.
