the girl from atlanta

Gun gectikce hissizlesiyorum eskiden kahkahalar atarak gülecegim seylere su siralar gülümsemiyorum bile hissedebildigim tek sey icimdeki ates topunun sonmek bilmeden yanmaya devam etmesi ve gün icinde bu atesi sürekli olarak korukleyen birisi var kendisi bunun farkinda olmasa bile istemeden yaptigi her harekette bu ates biraz daha yukseliyor korktugum sey ise yakinda bu atesin giderek yangina donuserek beni kül etmesi.

itiraf ediyorum her gece uyumamak için savaşıyorum kendimle. kendimle biraz daha vakit geçireyim ki bugün böyle berbat geçmesin bu bazen boş boş telefonla uğraşmak bazen duvarlarla konuşmak herneyse sadece kendimle kalayım. sabah olmasın istiyorum. sabah oluncada hep ağlayarak uyanıyorum. istemiyorum güne başlamayı. zaten beni mutlu eden hiçbirşey yok. hergün aynı şeyleri yapmaktan sıkıldım. yapmam gereken şeyleri yapamamaktan hayatı kendi istediğim gibi değilde hayatın bana sunduğu şekilde yaşamaktan sıkıldım. her gün sırf bu hiyerarşik düzen yüzünden yolda görsem selam bile vermeyeceğim insanlara yapmacık saygılar göstermekten sıkıldım. saçma sapan bir hayal yüzünden bu halde olmaktan sıkıldım. ki bu benim hayalim değildi. toplumun bana biçtiği rolü oynamaktan sıkıldım. yapamıyorum artık. her gece kendi kendime düşünüyorum. her gece iki saat hayatı sorgulamak istemiyorum artık. şu güzel yaşlarımı hiç istemediğim bir mesleğin savaşını vererek geçiriyorum.geçiremiyorum da meslek bana geçiriyor. itiraf edeyim mi? beni bu duruma getiren herkese avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. ve herkesden nefret ediyorum kendimdende.

(Bkz:Georgia) soğuk falan ama napacaksin.