forza otukenspor

aradan aylar geçmesine rağmen çalan her telefonun, gelen her mesajın ondan olmayacağı bilindiği halde gene de ondan olmasını ummak. gece yatarken son düşünülen şeyin, sabah kalkınca ilk akla gelen şeyin, gün içinde en alakasız zamanlarda düşünüp hüzünlenmenize neden olan şeyin o olması. etrafınızdaki hiçbir karşı cinde ilgi duyamamak, birileri size yaklaşmaya çalışırsa onu kendinizden uzaklaştırmaya çalışmak. onu size hatırlatan bir şarkıyı boğazınız düğümlenerek dinlemek. tekrar bir araya gelemeyeceğinizi yavaş yavaş anlayıp kabullenseniz de içinizde bir umut olması, içten içe onunla tekrar karşılaşacağıızı, konuşacağınızı düşünmek ve o günü beklemek. elinizin sürekli telefona gitmesi ve kendinizi zor engellemek. belki de "seviyorum işte kaybedecek neyim var ki" diyerekten numarasını tuşlamaya başlamak. 
bunun sonu nereye gider bilinmez. belki bir şekilde unutursunuz, belki onu unutturabilecek biri çıkar karşınıza, belki mutlu ilişkileriniz olsa da o içinizde hep ukte olarak kalmaya devam eder, belki de kendinize bir depresyon hırkası alarak bu halinizle uzun süre takılırsınız.