kafatasci iskelet

her aşkın bir gün biteceği, her sevgilinin bir gün gideceği gerçeğini kabul edersek hiç mantıklı bir istek değildir.

zira sadece insanlar değil, evler, eşyalar da alışıyorlar.
birlikte dinlediğiniz radyo, onun hep sol tarafında uyuduğu yatak, film izlediğiniz üçlü koltuk, en sevdiği bordo perdeler de sizi protesto edecek o gidince.
bu yüzden, hep seveceksen onun evinde sev, bir kere sevişeceksen kendi evinde seviş.

eve alışmış, evin alıştığı biri giderse, terk edilmelidir o ev. bir daha yeni birine açmaz kapısını çünkü. sahibine bile. hatta en çok sahibine eder eziyeti.
konuşur her eşya, onsuz kaldığını yüzüne vurur. çalmayan radyo, yatağın sol yanı, boş üçlü koltuk, içilmeyen kahve, yenmeyen çikolata, susmayan aynı şarkı...hiç dinlemediğin ama öğrendiğin, öğretilen bir şarkı.