Büroda yardımcı olsun, gereksiz dilekçeleri daktilo etsin, kalem işlerinde elim kolum olsun, mesleğin karanlık sırlarına vakıf olsun diye stajyer aldım, dilekçeleri ben yazıyorum. Gecenin bu saatinde dilekçe yazmak istemiyorum.
bir tür koruma kalkanı. çünkü ben çok yoruldum. giderek virüs daha yakınıma geliyor ve ben bildiğim tek çareyle sınırlarımı zorluyorum. sadece sınırlarımı da değil; şansımı, gücümü, beynimi... bir yerde patlak vereceğime eminim ve korkuyorum. hayatımda ilk defa bir şeyden bu kadar korkuyorum ve onu göremiyor olmak beni daha da telaşlandırıyor. bunda da son derece haklı olduğumu biliyorum. çünkü tüm korkularımda yalnızdım, şimdiyse bir dünya dolusu insanla aynı paniğin içindeyim.
