Soğuk, fakat güneşli geçen günlerin getirdiği psikolojik dalgalanmaların ardından, huzurun gecede ve karanlıkta gizlendiğini daha belirgin şekilde fark ediyorum. Ben oldum olası güneşi sevemedim, aydınlıktan çekindiğimden değil, “herkese” geçici hisler dağıttığı için. En tepede, en ağır duruşunu sergileyerek böbürlenip, en gösterişli parıltıyı yansıtıyor diye ihtişamına aldırış edecek değilim. Ay, ışığını güneşten ödünç alsa da, ondan daha cefakardır bana kalırsa. O şahit olur en içten arzulara ve yine o katlanır en acı ağıtlara. O sebepledir ki; eğer anlatırsanız, halden anlar, dinler sizi nefesiniz tükeninceye değin. Bazen yakın görünür bazen uzak, ama hiç aldatmaz sizi ve geceleyin alır yerini. Bir de o bulutlar yok mu ? gri ve siyah giyinen ve enfes kıvrımları olanlardan bahsediyorum yani..*
Cocuklugum aklima geliyor sıklıkla. Babam Annem... NE kadar hafifti var olmak onlarla. Nasilsa onlar benim yerime dusunurdu gerekenleri.
Kilometrelerce uzaktayim oysa simdi- Bir basima. Ve var olmak hic de hafif degil... Dusunen sorgulayan kafa patlatan benim. Buyumek buymus heralde. Kural benim. Otorite benim. Varligimin-yasamimin agirligini kaldirmaliyim. Aksi takdiri dusunmek istemiyorum...
Artık iyi hissettiğim anlar o kadar az ki. Bu kadar acı çekerken bir yandan da, en ufak hazzı bile kendime haram ediyorum. Çok canım yanıyor ama bir sebebi de yok. Keşke biraz cesur olsaydım. Keşke kendimi salabilseydim. Keşke düşüncelerime mahkum olmasaydım. Çıkamıyorum, kurtulamıyorum. Gülemiyorum. Huzurlu değilim.
kendim ettim kendim buldum duygusu. tam olarak şarkı da geçtiği gibi. hayır, en kötüsü bu arkadaşlar. her şeyin, az çok doğrusundan gidip, hayal kırıklığına uğramak bir yere kadardır. o hayal kırıklığı sizden ötürü olmaz ise, eninde sonunda kazanırsınız. ama her şeyi, elinize yüzünüze kendiniz bulaştırıp, hiç bir şeyden medet umamamak en kötüsüdür.
