şu an hissedilenler

Soğuk, fakat güneşli geçen günlerin getirdiği psikolojik dalgalanmaların ardından, huzurun gecede ve karanlıkta gizlendiğini daha belirgin şekilde fark ediyorum. Ben oldum olası güneşi sevemedim, aydınlıktan çekindiğimden değil, “herkese” geçici hisler dağıttığı için. En tepede, en ağır duruşunu sergileyerek böbürlenip, en gösterişli parıltıyı yansıtıyor diye ihtişamına aldırış edecek değilim. Ay, ışığını güneşten ödünç alsa da, ondan daha cefakardır bana kalırsa. O şahit olur en içten arzulara ve yine o katlanır en acı ağıtlara. O sebepledir ki; eğer anlatırsanız, halden anlar, dinler sizi nefesiniz tükeninceye değin. Bazen yakın görünür bazen uzak, ama hiç aldatmaz sizi ve geceleyin alır yerini. Bir de o bulutlar yok mu ? gri ve siyah giyinen ve enfes kıvrımları olanlardan bahsediyorum yani..*