ülkemizde şehit vermek böyle giderse artık sıradanlık boyutuna geçecek ve sonrasında bu olacak. bu kadar şehit vermeye dur diyen bir lider lazım. ordu artık buna bir çözüm bulmalı. artık taviz verilmemeli, pazarlığa gidilmemeli!
"geçmişini unutanlar, gelecekten de umudu olmayanlardır" sözüne uyan yazarın söylemi. vatanda kan gövdeyi götürüyor diye oturup bekleyelim mi? hayır, artık geçti o devir. şimdiye kadar hep öyle yapıldı ama artık yok öyle birşey. birçok ülkede isyanlarla yeni dönemler başlarken oturup beklemek aptallık olur. ama geri kafalılar, at gözlüğünü çıkarmamakta ısrar ederler. ileriyi düşünün biraz.
günümüzde insanımızın beynine kazınmaya çalışılan bir olay. ama halkımızın iradesi bunu engeller bir durumda. çünkü biz geçmişimizi biliyoruz. şehit vermenin ne büyük bir acı durum olduğunu biliyoruz. onun için burda her ne kadar laga luga yapsakta asla bilincimizi kaybetmemeliyiz.
senin televizyon kanalların, medyan artık buna ekmek kapısı olarak bakarsa, olacağı budur.
sadece saat doldurmak şehit haberleri kullanılmaktadır. şehit olmak bile onurunu kaybetmiştir.
şehitlik kavramı bu yaşadığımız olaylardan çok farklıdır.
kesin bir çözüm..
herkese göre değişen yanıtları olan çözümler.
bazıları demokrasi,özgürlük adı altında bir ülkenin güvenlik gücü olan askerlere ''silahlarını bıraksın'' diyecek kadar ileri giderler.
bazılarıysa bu sorunun tek çözümü etkli ve bitirici bir kaç operasyona bağlıdır der.
bugüne kadar bunu diyen liderlerde olmuştur. (bkz: osman pamukoğlu) (bkz: alparslan türkeş)
ama işin komik tarafı şudur ki o dağa çıkan adamlar gene askeriye yüzünden dağa çıkmıştır.
diyarbakır cezaevinde yapılan işkenceler, atılan dayaklar, hayvana bile gösterilemeyecek muamelede hareketlerin o insanlara yapılması..
hepsinin tek bir sebebi vardı. kenan evren
1980'den sonra o cezaevinden çıkan bütün kürtler dağa çıkıp pkk demeye başlamıştır.
elbette bu onların haklı olduklarını göstermez.
bugüne kadar devletin yaptığı hatalardan bu ülkede her kesimin canı yanmıştır. dindarı,alevisi,sunnisi, milletyeçisi, ulusalcısı, solcusu,komünisti..
kısaca herkes bu darbeden kafasına bir çekiç yemiştir.
ama niyeyse bu hayvanlar topluluğu kadar bile değeri olmayan bu örgüt sadece sivil insanları öldürerek özgürlüğünü istemiştir.
30 yaşında ki kadının bacağını koparmak, kürt bir kızın dersaneden evine gelirken otobüsün içinde suratını molotof kokteyiyle yakmak, 33 tane daha 20 yaşında olan silahsız askerleri kurşuna dizmek, bizim halkımız dedikleri insanların köylerini basarak bebeklerine kadar öldürmek...
bu saatten sonra barışı iki taraftan birinin kazanırsa sağlanacağını düşünenlerdenim.
ya o dağdaki hayvan sürüleri korkakça saldırılarıyla koca tsk ordusunu yıldırmayı başaracak, ya da adam gibi bir lider gelip o dağdakileri oraya gömecek.
elbette böyle bir operasyonda bile şehitler olacaktır. ama kanın durması gerekiyorsa bir tarafın kanının tamamen akıltılması gerekir.
menemen olayında ''din elden gidiyor'' deyip bir askerin (bkz: kubilay) kafasını boydan boya kesen adama verilen cezanın verilmesini istiyor artık türk halkı.
atatürk çok açık ve net ifade etmişti o olayda tepkisini '' menemeni yakın ''....
bu ülkeye bir atatürk daha gelmez ama en azından onun kadar cesur ve tek bir askerine bile bu kadar değer veren bir lider gerekir..
unutmak aziz milletimin en acı yanıdır. unutmayı kolay beceren bil milleti uyutmayı da kolaylıkla sağlayanlar sayesinde gerçekleşen bir durumdur aslen. zamanla insanlara bazı önemli durumları basitleştire basitleştire göstermekten artık insanlar bırakın şehit haberlerini unutmayı, bu haberleri umursamaz oldular. sanki oracıkda şehit olan evlat bizim aknımızdan bizim canımızdan değildir.
artık uyanma vakti geçmektedir. yavaş yavaş bazı olgularda gecikmeye başlamaktayız. birilerinin bizleri oyalamasına izin vermeden gözümü açmalıyız. artık şehit haberlerinde bırakın deliye dönmeyi kiminin içinde en ufak bir kıpırtı olmuyorsa bunun sonucu ağır ödenir.
bizler gibi aziz bir soya sahip insanlarla tek savaş yolu ruhumuzu kaybetmemeizi sağlamaktır. uaynın artık!
'şehit cenazelerinde yaygara koparmak anlamsız' diyenlerce yönetilen bir ülkede daha ne bekliyorsunuz ki. tabii ki son derece basit bir olaydır şehit vermek.
kendi adıma konuşayım, bunlarla büyüyen beyni küçültülmüş nesilleriz. Gönlümüz el vermez,oturduğumuz yerden onlarla şehit oluruz ama babamız böyle yaptığından; vallaha bizden ötürü değil. teknoloji ayağına seferberlik ilan edemedi bizim dönem, kan sıcak akar beyler,bizse soğuk savaş var diye avunur dururuz.
alışmaktır bunun adı. nasıl ki şehitlere alıştık dayakçı kocalara, çocuk tecavüzcülerine, hırsızlara, çakallarda alıştık insanoğlu nelere alışmıyor. biz böyle bir milletiz işte şehit olur iki dakika haberi verilir, öbür kanallarda karılar göt kıvırır bizde ağzımızın suyuyla bakarız, demeyiz ki ulan geçen hafta şehit olan askerin ailesinin 7 yemeğinde neden gazeteci yoktu demeyiz. halbuki iki kıçı kırık ünlü evlense göt atarız görsek nasıl olmuş düğünü diye.
bir subayın yetiştirilmesi; 14 yaşına giren gençlerden (orta okul not ortalaması 4 ve üzerinde olanlar) askeri okula başvuranlar ( her yıl ortalama 80.000 öğrenci en azından benim zamanımda) önce zorlu bir spor testinden geçirilirler, 1 saat içerisinde 8 farklı branştan, aldıkları derecelere göre puanlandırılırlar. müteakibinde ise sözlü mülakata alınırlar, genel kültür-sayısal konulardaki pratik- sözel konularda ise ifade yeteneğine bakılır, sözlü mülakat sonunda spor ve mülakattan barajı puanını geçenler yazılı sınava girmeye hak kazanırlar ki %40'ı bedeni yetersizlikten ötürü elenirler. sınava girebilme hakkı kazanan 50.000 aday arasında sınav sonucu sıralamasına göre ilk 1500 aday sağlık kontrolüne çağrılır. sağlığı yerinde olanlardan 600'ü askeri okula girmeyi başarır. buda 0.0075'i nin başarılı olabildiğini gösterir. okula kayıt olduğu anda intibak adı verilen zorlu bir eğitim başlar. askeri öğrencilerin iradeleri sınanır ve ilerideki karşılaşacakları meşaketli görevlerin ne kadar yoğun stres altında icra edildiği gösterilir. bu şartları kaldıramayan öğrenciler eğitim esnasında ayrılarak eleğin üstünde daha da iyi olanların kalması sağlanır. 20 günlük eğitimden sonra öğretim dönemi başlar, askeri okullarda fen lisesi müfredatı gösterilmektedir, dönem boyunca öğrencilere her dersle ilgili çeşitli görevler verilerek çok boyutlu düşünce sistemi kazandırılır. bunun yanında derslerden sonra öğrenciler için sosyal etkinlikler düzenlenir. tenis, voleybol, atletizm, satranç, genel kültür konferansları, tiyatro,atış, resim, ebru, bilgisayar vb. kursları verilir. ve günün belli bölümünde de öğretim döneminde askeri adabın ve disiplinin unutulmaması için askeri eğitim verilir. öğretim döneminin sonunda 1aylık izmirde bulunan eğitim kampına götürelerek öğrenciler zor arazi şartlarına alıştırılır. sabah sporları atış faaliyetleri, arazide yön bulma, engelli parkurdan geçme, askeri yüzme eğitimi ve kısmi komando eğitimi verilir. 4 yıllık eğitim sürecinde öğrencilerin sadece bir defa sınıfta kalma hakkı vardır 2inci defa sınıfta kalındığında okul ile ilişiğin anında kesilir. 4 yıllık eğitimi genellikle disiplinsizlik ve öğretimde ki başarısızlıklardan ötürü %10'luk grup tamamlayamaz. mezun olmayı başaran askeri öğrenciler kara harp okuluna geçerler. ankaranın önde gelen ve askeriyenin içerisinde en az doktora seviyesinde eğitime haiz olan öğretim görevlileri öğrencileri seçtikleri mühendislik dalında eğiterek branşlarında en iyisi yaparlar. yazları ise askeri lisedekinden çok daha ağır olan 2 ay süren askeri eğitim kampına giderler. liderlik vasıflarını ve bedeni güç ile sevk ve idare konularında öğrencileri geliştirici programlar uygulanır. sabah 5buçukta başlayan faaliyetler gece 12 de son bulur. 4 yıllık bu zorlu koşuşturmadan ise devreler yine %10-15 arası kayıp vererek mezun olurlar ve teğmen olarak sınıf okullarına giderler burada da zorlu branş eğitimlerine tabi tutularak mezun olduktan sonra komando okuluna giderek 3buçuk aylık gecesi gündüzü olmayan komando okuluna giderek komando temel eğitimini alırlar. 9 yıllık bu uzun ve zorlu maratonun ardından tayin oldukları yerlere giderler. omuzlarında parlayan aldıkları eğitimin hakkını verdiklerini gösteren yıldızları ile.. milletin onlara emanet ettiği yavruları devletinin bekası için savaşçı olarak eğitirler, sadece savaşçımı hayır okumayı bilmeyene okuma, sivil de iş edinememiş olana iş edinmesi için çeşitli konularda yol göstrir ve eğitirler. onlara insanlığı devletin temellerinin kanunlara dayalı olduğunu, kadınlara saygılı olmayı,ailenin kutsallığını öğretirler. kısacası genç dimağlara örnek, dahası onların babası abisi, yeri geldiğinde şefkatli anne olurlar. teğmen cevvaldir, gözü karadır. teğmen kahramandır, en önden yürür, ilk teğmen adım atar, askerini korumak için askerini hep geride tutar mevzinin altındaki o herkesin korktuğu kayaların altına o bakar, arazideki mayınlanması muhtemel tuzaklı kapıyı ilk o açar. puslu bir gecenin serin soğuğunda toprağın ayaklarının altında buz kestiği, kayaların sadece karanlığın elleri gibi gözüktüğü yolda hainlerin onlara kurduğu pusuda attıkları mermiye ilk o göğüs gerer, 1,5liralık mermiye, ve kanının son damlasına taaki vücüdunu kansızlıktan bembeyaz omzundaki yıldızlar gibi parladığı ana kadar kalleşlere karşı savunur aslanlarını yönetir, son nefesinde dahil onlara ne yapmaları gerektiğini anlatır. ertesi gün gazetede; ..... bölgesinde çıkan çatışmada 1 teğmen 1uzman çavuş şehit oldu yazısı çıkar. devletin gölgesi aslanı cevvaline karşı sadece bu yazar. onca verilen emek 1,5 lira bile etmeyen bir metal parçası ile yok olur gider.
işte bir subay böyle yetişir ve böyle can verir yeri geldiğinde.
Teröre siyasi olarak ve beyin alt yapısı ile propaganda yaparak destek olan bir çok insanın varlığına rağmen; Yüce milletimiz bu kanlı yapılanmanın yıllardır kan akıtarak ve öldürmek sureti ile yaptıkları propagandayı, geçmişinden gelen büyüklüğü ve kendi acısını milli değerleri ile yoğurarak yok etmesini bilmektedir.
Bu elzem noktada sinirlerin gerildiği ve acımızın benliğimizi kat be kat arttırdığı zamanlar bile milletimizin gösterdiği destansı kahramanlığın hiç bitmeyerek artması ve 10 çocuğum olsa bile hepsini gönderip şehit olmasını isterim diyebilecek yürekli insanlarımızın varlığı sayesinde bu kahpe dölleri amaçlarına ulaşamadan yıllardır adi propagandalarına devam etmektedirler.
Elbette ki bir çok bölücünün amaç ve beklentisi bu yönde değildir. Zira, onların isteklerinin siyasi ve iç karışıklıklar çıkarmak sureti ile teröre destek vermesi amacı ile kendilerine sırt dönen kürt vatandaşlarımızı kendi taraflarına çekmek olduğunu bilmekteyiz.
Son olarak şunu söyleyerek sözlerime son vermek istiyorum; bizler bölücüye bir şeyler vereceğiz! Ama ucundan azıcık. Yersen!
normal bir olaymış gibi gelmesi gayet doğaldır. bir şehit haberi veriliyor 1 dakikalık belki daha az! akabinde hemen magazin programları ve ya diziler veriliyor. insanlar olayın ne olduğunu bile anlamaya fırsatları olmuyor. hatta üzelmeye bile! bundardır ki en olmayacak şeyleri bile normal, basit karşılar olduk. sahi şehit ne demekti arkadaşlar? varmı hatırlayan? bir gazete haberinde görmüştüm. küçük bir kızın şehit babasının mezarının başında çekilmiş bir fotoğrafı ve aklımda kalan şu son cümleler; "Şehit, bir bayrağa rengini, bir millete istiklalini veren babayiğitlerin adıydı. Şehit, Mehmet iken Mehmetçik olanların, dağa kurşunla destan yazanların adıydı!.."
siyasiler ve medya tarafından ana haber bültenlerinde, son dakika haberlerinde 15 saniyelik haber haline getirilen onbinlerce şehidimizin toplum nezdinde altın fiyatlarının artmasından daha önemsiz, daha sıradan bir haber haline gelmesidir.
şehit sayısı artınca, örneğin bir günde 13 şahit verdiğimizde vicdanımızı rahatlatmak adına bir iki çemkiririz o kadar.
ertesi gün her şey unutulmuş ve hayat normale dönmüştür.
onlar ölmek, biz yaşamak için varız haline gelir olay.
tepkisizleşir, ruhsuzlaşır, şehit kanına ekmek banar hale geliriz.
israil in tek bir askeri için filistin e yaptıklarını hatırladığınızda israil vatandaşları için bir asker kaybetmenin nasıl bir facia olduğunu anlarsınız.
türkiye nin 13 askerini bir günde şehit vermesi karşılığında günlerce, haftalarca sessiz ve eylemsiz kalması. başımız sağolsun deyip terörü ve terörün yol açtığı yıkımı ötelemesi, tepkiler biraz artınca düğmeye basıp, sözde teröriste hesap sorması, özde kamu oyunda oluşan tepkiyi emmesi ve yoketmesi zamanla halkın da şehit haberlerini, yağmur yağması, doların düşmasi, benzine zam gelmesi ya da altının artması kadar hayatın olağan gidişatının bir parçası haline indirgemesine ve 15 saniyelik tepkilerle geçiştirmesine yol açmaktadır.
basitleştiren teröre ve insanlarımızı teröre kurban vermemize yeterince reaksiyon göstermemiz ve zamanla hayatın olağan akışı içindeki olağan olaylardan biri gibi algılamaya başlamamızdır.
bsitleştiren devletimiz, medyamız ve bizleriz.
içi dolu tepkiler veremediğimiz, bizi, milletimizi, devletimizi temsil eden bir askeri öldürmenin tüm milleti katletmekten farkı olmadığını, her bir şehidimizin aslında inançlarımıza, kültürümüze, geçmişimize ve geleceğimize yapılan soykırım girişimleri olduğunu anlayamadığımız için basitleştiriyor ve içi boş şehit tanımlamalarının, vatan sağolsunların içine hapsediyoruz.
onlar boşuna şehit olmuş, biz boşuna toplumuz, milletiz, biriz, beraberiz demiş oluyoruz.
