aile yaninda okursan rahat olur.derslerine yogunlasirsin bos islerle fazla ugrasmazsin.
Aileden uzak okursan universiteyi gercekten insani olgunlastiriyor.cunku her seyle sen ugrasiyosun.dersler var bu sorumluluk kadar ders disi seyler de var.ama insanlari tanimak, farkli, degisik bir hayat icin guzel oluyor evden uzak okumak.
Ozetle ikisi de baska guzel.
Aile yanında üniversite okumanın liseden farkı yoktur. zira halen aileye bağlısındır ve istediğin zaman dışarı çıkıp gezemezsin, bunun yanı sıra değişik tiplerle karşılaşıp kültürünü ve bakış açını değiştiremezsin aileden ne geldiyse osundur.
Şehir dışında olduğun için rahatsındır. gerçek olan kişiliğini yaratma çabası içindesindir. bunun dışında teksindir, dostların vardır ama gerçek olup olmadığına emin değilsindir, kimseye güvenemezsin gibi sıkıntılı yanları vardır
öğrenci evin yoksa sikeyim şehir dışını. yurtta hayat mı geçer lan içki yok karı kız yok hapishane mübarek. ailemle kalıyorum belirteyim. otobüs saatleri dahilinde istediğim zaman girer istediğim zaman çıkarım. içim rahat bi kere, yalan söylemeye ihtiyacım yok. yurttakileri de çok iyi biliyoruz, anası babası çocuğum oralarda ders çalışıyor diye düşünürken bizimki barlardan çıkmıyor. ben şahsen kesinlikle o tarz bi insan değilim, ne zaman yalan söylesem, arkadan bi iş çevirsem mutlaka çıkar ortaya, yaşayamam ben öyle. zaten 4. senem aha okul bitecek bu saatten sonra bu kıyaslamayı yapsam ne olur yapmasam ne olur o da ayrı mesele ya sadece deneyim ve gözlemlerimi belirtmek istedim.
özet: baskıcı bir aileniz yoksa ve aranız iyiyse + büyük bi şehirdeyseniz ailenizle kalın*. yok bende bok gibi para var gider başka şehirde eve çıkarım hayatıma bakarım diyosan git kardeşim ben de giderdim o durumda. ayrıca öğrencilik dediğin 4-5 yıl bişey, aslolan sonrasıdır. siz kaliteli bir okulda adam gibi okuyun da aileymiş yalnızmış çok da önemli değil ona bakarsan.
şehir dışında olunca ana baba kıymeti daha iyi anlaşılır.
bir de çok iyi bir tecrübedir. ben ailemin evinden taşındığımda 18 yaşımdaydım, yedi senedir de ailemden ayrı yaşıyorum. bu sayede yapamadığım ev iş kalmadı gibi. ailesinden 24-25 yaşlarında ya da daha sonrasında ayrılan arkadaşlarım oldu ve çok zorlandılar. erkek için çamaşırdı, yemekti, temizlikti bunlara ne kadar başlanırsa o kadar iyi; geç başlayanlar zor alışıyorlar. türkiye'de çalışıyorken, iş yerinde bence oldukça geç sayılabilecek bir yaşta (35) aile yanından ayrılan olmuştu, adamın evini toparlaması için arada yardıma gidiyordum.
unutmadan, yurtdışına yerleşmek gibi bir düşünceye sahip olanlar, mutlaka okul zamanında bunu tecrübe etmeliler.
eğer bir kadınsanız ailenizin olmaması sizin hayrınıza olacaktır. şehir dışında iseniz sürekli ararlar ama olsun açmak zorunda değilsiniz bir süre sonra da aramalar seyrekleşiyor.
Aile yanında okumak istemediğim halde okuyacak zorunda olacağım gibi kişilerle dolu olduğunu düşündüğüm 'aile ile üniversite okumak' grubunun yenileceği belli olan başlık. Bu ne saçma bir cümle oldu ya? Neyse. Yaralıyım bu konuda.
geçen şehir dışında üniversite okuyorum.
bir olgunlaşmışım, bir olgunlaşmışım.
aile yanında okuyan biri olarak tüm rahatlığı ile aile yanını seçiyorum.
ha tabi şunu ekleyeyim aileden aileye değişir. boğucu, mekkespor bir aileniz varsa kaçın. neyse.
bir kere eve şu saatte gel zorunluluğu, yemek yokmuş derdi, tanımadığın adamların afra tafrasını çekme olayın yok. mis gibi.
arabaya mı ihtiyacın oldu, evin arabasını al git.
ha evde mecburi hicaz hayatını yaşayan kesim için rahat rahat burun sürtmeye kaçanlar oluyor.
doğru yanlış ne bildiğim ve bunu eve de ispat ettiğim için. bir sıkıntı yaşamıyorum. ispat edemeyenler düşünsün ki kaçma eğilimleri de biraz bundan. o ispatı zamanında gerçekleştirdiğim için aşağıda bahsedilen misal her şeyi açıklama durumunu da yaşamıyorum.
kimisi de hangover takılmaya hevesli ondan.
onun haricinde olgunlaşmak?
değişen ne? benim üniversiteye dışarıdan gelen arkadaşlarımın çoğu ot.
en kafa dengi, hatta fırlama olanı yine ailesiyle kalanı. ötekiler sürünmekten normal günlük hayata odaklanamıyor ki gariplerim.
sürünmeye gelemem, rahatıma düşkünüm diyorsanız aile yanı.
yok değişiklik olsun, yok evde bunalıyorum kaçmam gerek kafasındaysanız şehir dışı. bu kadar basit.
yok olgunluk, yok şu, bu gereksiz tatava yapmayın.
o kadar olgunsunuz ki budist tapınaklarından teklif yağıyor.
Şöyle, aile yanında olunca her şeye açıklama getirmen gerekir. Şuraya gidicem bu saatte dönerim, hayır ölmedim sadece telefonun şarjı bitmiş gibi gibi ancak evin yağı bittiğinde senin derdin değildir, temizlik, yemek gibi eylem gerektiren unsurlar azami ölçüdedir ve kimse ile ev ayırmak, gerçek yüzünü görmek gibi dertleriniz olmaz kazık yeme olasılığını aza indirgersiniz. Bunun yanında şehir dışında okuyorsanız hayat ilk 1 ay cennet gibidir. Gece gelmişsin sabah çıkmışsın ayakkabıyla eve girmişsin diye kimse sizi azarlamaz. Rahattır. Ancak. Zordur da insanları iki kat tartmak zorunda kalırsın. Güvenin sürekli yıkılır. Cebindeki parayı kontrollü kullanman gerekir ki o da ilk 3 ay içinde rayına oturuyor. Sorumluluk ve özgürlük elindedir. ikisinin de zorluğu veyahut kolaylığı kişiseldir bana göre.
üniversiteyi ailenin yanında okumanın liseden farkı yoktur. okula gidip gelirsin, hayatında bir şey değişmez. size hiçbir şey katmaz. şehir dışında okumak cesaret ister.
başka bir şehirde okuduğun zaman hayatın zorluklarıyla daha çabuk tanışırsın. öncelikle hiç bilmediğin bir şehirde tek başına olursun. kaybola kaybola, tecrübe edinerek o şehri öğrenirsin. daha açık görüşlü bir insan olursun mesela, insanlara tahammülün artar. evde iç çamaşırı ile dahi gezme rahatlığına sahipken şehir dışında bambaşka insanlarla aynı yeri paylaşırsın. dünyanın senin etrafında dönmediğini öğrenirsin. ailenin yanındayken hesabını dahi yapmadığın o 1 tl'ler, 5 tl'ler önemli oluverir. ev ekonomisini öğrenirsin. planlar yaparsın buraya bu kadar harcayım şuraya şu kadar diye. akşam eve gidip kimseden para isteyemezsin çünkü. akşam eve gidip annenin yemeklerini yiyemezsin. öyle yemek seçme lüksün de yoktur ne bulduysan onu yersin. ütü yapmayı bile öğrenirsin mesela, gelip annen ütülemeyecek ya o kırışık gömleği? en kötü zamanlarını geçirirken bile "iyiyim anne, baba, evet dersler de iyi gidiyor, param var evet" demeyi öğrenirsin. kötüyüm dersen üzülürler çünkü. hasta olursun kimse nasıl oldun demez kendin ayağa kalkarsın. ister istemez yalnızlık çekersin. ne kadar çevren olsa da geceleri sanki tek başınaymışsın gibi gelir, öylesindir çünkü. bu sefer "gitme kızım/oğlum " diyen bir baban yoktur ama sen kendin dikkat edersin buraya gidilir şuraya gidilmez dersin kafanda. özleme, hasrete, ayrı kalmaya alışırsın mesela. en zoru da budur. telefondan gelecek tek bir sesi beklersin, dayanağın odur. tatil dönüşlerinde terminalden ayrılırken son kez bakmaktır mesela. o kadar alışmaktır ki bir yerden sonra aileni bile özleyemezsin. böyle bir şeyler.
olaya sadece "kafam rahat ya hesap vermiyorum kimseye ehe ehe" şeklinde bakan ve bunu eleştiren plebler bunları bilemez. tabiki olgunlaşırsın. akşam eve gidip "anne bunu yemem ben" demiyorsun, hiç bilmediğin koca bir şehirde yaşam mücadelesi veriyorsun. bu kadar kırılgan, süt çocuğu, rahatına düşkün biri olmayın da kafanızı evden biraz çıkartın. bakın bakalım bir başına insan nasıl mücadele ediyormuş.
şehir dışında okumanın daha geliştirici, ufuk açıcı, tecrübe kazandırıcı seçenek olduğu kıyaslama. lakin olmadık kötü olaylar yaşamamak için temkinli olmak önemlidir tabii ki.
