Bir yerde bi sıra varsa kendince akıllılık edip araya kaynayanları görünce sigortalarım atıyor. En sakin halimi takınmaya çalışarak dürtükleyip “beyfendi/hanfendi lütfen en arkaya geçer misiniz” diyorum. Dürtüklediğim kişi çoğu zaman “aaaa biz de sabahtan beri bekliyoruz” deyip çamura yattığında kolundan tutup “siktir lan koduumun çakalı” deyip sıradan atıyorum. Sıradakiler de istisnasız her zaman bana destek çıkıyor. Çocukluktan beri hep biryerlerde sırada beklediğimden bu konuda çok hassasım.
Ani karar verilmesi gereken kriz durumlarında yaptığım şeyleri olay soğuduktan sonra çok malca bulsam da etrafımdakilere bu anlarda almış olduğum kararlar, yaptığım şeyler çok mantıklı ve cesurca geliyor. Bu durumdan ötürü kurumsal olarak pek çok kez ödüllendirildim. Ancak neticeyi içselleştiremediğimden ötürü kendime birşey kazanmış gözüyle bakamıyorum.
Hayat kocaman bir sudoku karesi gibi ahengini bozmamak için olağan akışına aykırı şeyleri bulmam gerekiyor.
