Yaptığın onca şeyi şimdi boşa mı yaptım ben dedirten durum. O an üzülüyor insan ama sonradan en azından ben kötü bir şey yapmadım. Doğru olanı yaptım diye avutabiliyor kendini.
Derin bir hayal kırıklığı yaratır, sen onun gözünden akan yaşı sakınırsın ama o seni gecelerce ağlatabilir. (Bu kişi arkadaş,eş-dost, sevgili olabilir.)
Aslında şöyle de bir şey var, normalde başkası yapsa üzülmeyeceğimiz bir şeyi bu kişiler yapınca üzülüyoruz, biraz da bizim onlara karşı hassas olmamızdan kaynaklanıyor üzülmesin diye çabalamamız da bundandır. Eminim ki başkası da siz üzülmeyin diye fazla hassas davranıyordur ve siz de onu üzüyorsunuzdur herkes herkesi mutlu edemez. Mühim olan insan kalabilmek.
Neden böyle olduğunu bir türlü anlayamazsınız.
Her sözünüze, her lafınıza dikkat eder, onu üzdüğünüzü dahi düşünseniz ondan başka kimseye dilemediğiniz o özrü dilersiniz. Ona değer verirsiniz bir kere.
o ise size davranbileceği en kötü şekilde davranır, hiçbir sözünde "ben bunu söylüyorum da o ne hissedecek" demez. En aşağılık varlık sizmişsiniz gibi davranır.
halbuki biz hep masallarda iyilerin iyi sonla mutlu olduğunu görmedik mi?
Biz kötü insanlar mıydık yandı canımız ateş-i cehennem misali?
