Gereklidir.
Ayaklarının üzerinde durmayı öğrenme vakti gelmiştir. Annen için her zaman 'sıçtığım bok' olarak düşünülsende sende bir bireysin ve ayaklarının üzerinde durmayı yavaştan öğrenmelisin.
Nereye kadar eve bağlı olacaksınki? Kendi başına ev aramayı, elektrik su aboneliği yapmayı öğretir hayata. En önemlisi ise yaş 18 e gelince artık duymassın velinle gel lafını. Büyüdüğünü hissedersin.
Zordur, kendinizi birden boşluğa düşmüş gibi hissedersiniz. Hele ki ailenizden uzak kaldığınız en uzun süre zarfı bir haftaysa. En kötüsü de korkutmasıdır. Başlarda kimse güvenilir değildir, herkes zararlıdır, çıkarcıdır. Zamanla alışırsınız. Sonraları zora düştüğünüzde elinizden tutup, sorununuzu çözecek olan ailenizin desteğini uzaktan uzaktan hissetmeye çalışırsınız. Hissedersiniz ama yanlarındaki kadar olmaz. Zamanla buna da alışırsınız alışmasına da tatillerde eve gittiğinizde kopmaya başladığınızı farkedersiniz, bu da acı verir. ihanet ediyormuş duygusuna kapılırsınız. Siz isteseniz de istemeseniz de bir gün bunun gerçekleşeceğini biliyorsunuzdur oysa.
O kadar zaman geçti ilk ayrılışımın üstünden de, babamın beni yurda bırakmaya gelip vedalaşırken sıkı sıkı sarılarak 'ben her zaman senin yanındayım' demesi ve yurdun kapısından çıkarken benim de iki göz iki çeşme uzaklaşmasını izlememi, her hatırladığımda dünmüş gibi yaşarım.
O otobüse hiç binmek istemeyeceksiniz. Ama binmek zorunda olduğunuzu anlayacaksınız! Şimdi olmasa da o otobüs mutlaka kalkacak çünkü, seni ya da aileni alıp götürecek... Sonuçta anlayacaksınız; ayrılık mecburidir bu hayatta... Otobüs kalktığında ise bunun geçici bir ayrılık olduğunu söyleyerek avutacaksınız kendinizi, Sonsuz ayrılığa doğru yol alırken...
büyüdüğünü anladığı anlardan biridir. benim için ne hüzün doluydu ne de o eve ait olmadığımı hissettim. her zamanki gibi buna da ağlamadım. o saatten sonra sadece iki evim vardı artık. bir ailemin yanı, diğeri ise hayatım boyunca sürekli değişecek olan kendime ait odam/evim.
ilk ayrılış yaşlıdır. hem giden hem de geride kalan için boğazda düğüm olur. ayrılalı beş dakika olmadan ilk kavuşmanın hayalleri kurulur ama kimse farkında değildir; artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır.
tek çocuksanız geriye anne ve babanız yalnız kalır koca evde. ağlayarak ayrılırsınız özgürlüğün verdiği sevinç sarar ancak ilk yalnız kalındığında ailenize ancak bir telefon kadar yakın olduğunuzu hatırlarsınız ve içiniz burulur ilk fırsatta eve gidilir ne özgürlükten vazgeçersiniz ne aile sıcaklığından idare etmeyi öğrenirsiniz.
bir de ayrılamayışı vardır o gencin. takılıp kalır o evde. gitmek istese de gidemez bir süre sonra. o nedenle çok düşünmemelidir bu genç insan. geride bırakmazsa kendisi geride kalır.
genç yeni bir hayatın merakı ve heyecanı ile karışık sevinç içerisindeyken, anne göz yaşları dökmektedir genellikle. ancak üniversite bitip memlekete hala dönülemeyince anlaşılacaktır o göz yaşlarının manası.
ekleme: şimdi tatillerim uzun bile olsa, memleketime gittiğimde son saat son dakikaya kadar ayrılmak istemiyorum evden, dışarı çıkayım gezeyim, arkadaşlarla takılayım olayı yarım kalıyor. Yukarıda anlaşılacaktır demişim ama yanlış olmuş ancak anne-baba olup aynı tecrübeyi yaşayınca anlaşılacaktır o gözyaşlarının manası.
genci uğurlamaya tüm aile hatta sülale gelir. vedalaşmalar, el öpmeler, el sallamalar, genç adam çok daha özgür olacağı için mutludur ama kendisini nelerin karşılayacağını kestiremediği için hafif tedirgindir. Ruhunun özgürleştiğini hisseder.
tedirginlik ve heyecanın iç içe geçtiği bir ruh halini barındıran ayrılıştır. bir yanda senelerdir ikamet edilen ev, sınıflarına doluşulan lise ve dershaneler, diğer yanda neler getireceği bilinmeyen, tedirginlik ve heyecan kaynağı, yeni bir şehir...
