bizi, şiltesi üç kıt'ayı kaplayan devi, cüceleştirdiler.
sonra ona iki santim boy ilâve edip, batının bit pazarı elbiselerini giydirdiler.
peşinden de: "işte sana lâyık (özgürlük) ve (uygarlık) budur!" dediler.
ben özgürlükle ilgili kendimce şahane bir söz buldum. bence özgürlük, özgür olmamaktan da özgür olmaktır. özgürlük bir duygudur ve her şeye rağmen özgür hissedebilmektir.
Güneş bayrak gök çadır demektir italyaya kadar sefer yapan fatih demektir almanyaya yakın venedik kuşatması demektir kutsal emanetleri istanbula taşıyan yavuz selim demektir özgürlük ilahi aşkını ilan edebilmektir yeri gelirse de kral çıplak diyebilmektir özgürlük gökkuşağının 8.rengidir.
sınırsız olması düşünülemez.
en basitinden ikili metro koltuğunda bacaklarını ardına kadar açıp oturursan küfrü yersin çünkü başkasının özgür alanını ihlal etmiş olursun.
belki özgürlük asla olmadı çünkü hiç tam anlamıyla yaşanmadı. zaten yaşansaydı dünya daha da kötü ve az renkli bir yer olurdu.
Dünya dediğin, koca bir sarkaç. Bir yanda açlık, öte yanda tüketim çılgınlığı. insan, sarkacın orta yerinde asılı, ne yere inebiliyor ne göğe yükselebiliyor. Yükselmek isteyenler, başkalarının omuzlarına basmayı marifet sanıyor. Oysa omuzların sahibi, başını kaldırıp bakan bile yok.
“Özgürsünüz” diyorlar bize. Özgürlük, seçim yapmakmış güya. Kimin ürettiğini bilmediğin giysilerden hangisini alacağına karar vermek, ya da kimin çıkar savaşını destekleyeceğine oy vermek… ironi şu ki, bu özgürlük dediğin şey, bir algoritmanın sana çizdiği yolda ilerlemekten ibaret. O yolu terk etmeye kalkarsan, seni ya yoksulluğun soğuk duvarlarına ya da sistemin aforozuna mahkum ediyorlar.
Ama biz gülüyoruz. Bu, dünyanın en büyük ironisi değil mi? Ellerimizle inşa ettiğimiz kafesin içinde kahkahalar atıyoruz. Sevdiklerimizi kapitalizmin ellerine teslim edip, sonra onları ne kadar çok sevdiğimizi sosyal medyada ilan ediyoruz. Bu sevgi mi? Yoksa içimizde kalan boşluğu doldurma çabası mı?
Bütün bunların arasında hala bir şeylere tutunuyoruz. Belki bir şairin dizelerine, belki sahilde bir dalganın kıyıya vuruşuna… işte burada başlıyor insanın gerçek ironisi: Ne kadar mahvedilsek de, hala umut etmeye devam ediyoruz. Çarkların arasında ezilsek de, bir gün o çarkı kıracağımıza inanıyoruz.
Peki, o çark kırıldığında ne yapacağız? Belki yeniden inşa edeceğiz aynı sistemi, çünkü insan böyle: kendi yaralarını sararken, yeni yaralar açmaya meyilli. Ama kim bilir… Belki de bir gün, “Bu kadar da aptal olmayalım,” diyerek sahiden özgürleşiriz.
Uzun zamandır ayakkabılarımı boyamıyordum bugün ayakkabılarımı boyadım ve çağrışım oldu yıllar yıllar önceye çok eskilere gittim askerlik yaptığım yılları hatırladım her gün botlarımı boyardım her gün tıraş olurdum çünkü bunlar kuraldı ve kurallar çok katıydı ve hepsi geride kaldı bir varmış bir yokmuş hepsi geçti gitti evet zaman her şeyi yok eder şimdi her gün ayakkabılarımı boyamıyorum her gün tıraş olmuyorum benim özgürlüğüm her gün ayakkabılarımı boyamamaktır her gün tıraş olmamaktır.
