Mehmed uzun, yaşar kemal, eduardo galeano, gabriel garcia marquez ve ahmet kaya ilk aklıma gelenler olmakla birlikte ölümüne sevindiğim bir insan yoktur.
14 yaşındaydım Adile Naşit öldüğünde ve gazeteden öğrenmiştim. Yoktu tabii o zaman internet falan. Televizyon bile tek kanal. Ne zamandır televizyona çıkmıyordu. Gerçi biz de kuzucuk olacak çağı aşmıştık. Gazeteyi açtığımda ağlayan Müjde Ar ve Sezen Aksu'nun fotoğraflarının yanında "yarım gitti" diye ağlayan bir de Münir Özkul vardı. Eve gidince bir kaç damla da ben ekledim.
Yıllar geçti, büyüdük ettik. Üniversite yıllarında John Lennon'un , imagine belgeselini seyrediyordum. Adam 1980'de öldürülmüş, yaklaşık 15 sene olmuş. Yani ben Adile Naşit için ağladığımda John Lennon zaten 7 yıldır ölüymüş. Adamın hayat hikayesi, yapmaya çalıştıklarını ve hayal ettikleri zaten yeterince etkilemişti ama bir de cenazesinde "All You Need is Love" çalınmaya başlayınca saldım gitti.
Ahmet Piriştina... Çok bir şey sanılmasın bu adam alt tarafı bir dönem izmir Büyükşehir Belediye Başkanlığı yaptı. ikinci defa seçildiğinde görevinde 3-4 ay kaldı. Bu nasıl bir sevilmektir hala anlamaya çalışıyorum. Ölüm haberini aldığımda ağlamadım ama çok üzüldüm. Cenaze konvoyu izfaş ve Ardından Atatürk Lisesi'nin önünden geçerken izfaş'ın hoparlörlerinden Nazan Öncel'in "Gitme Kal Bu Şehirde" parçası yankılanmaya başladı. Fonda bu müzik varken vatandaşlardan biri yol kenarındaki ağaçlardan birine sarılmış aynı zamanda da başını ağaca vuruyor da vuruyor. Çok etkilenmiştim.
