6 şubat 2023 depreminde de bu hissi yakından hissettim.
iki depremde de depremler o kadar uzun sürdü ki, boğulmadan bu yana ilk kez çok ciddi bir şekilde ''her şey buraya kadar galiba..'' hissini yaşamıştım.
haricen şoförlüğünü bilmediğim herkesin arabasına binmemem gerektiğini öğrendiğim bir olay.
üniversiteye derse geçeceğim, yaşlı bir komşumuz ısrarla beni çarşıya bırakmayı teklif etti. ısrar üzerine kabul ettim.
kavşakta kırmızıya yakalanmak üzereydik ki amcam gaza bastı ve kavşaktan dönüşe geçti.
bu arada diğer taraf hareketlendi.
dönerken amcanın civic ortada stop etti. kamyon üstümüze doğru tam gaz geliyor.
amca arabayı karşıya zor attı ve kendisi de arabadan inip derin derin nefes aldı, kalp krizi geçiyordu.
kavşakta kamyon otomobili ezdi, 4 ölü haberine konu oluyordum az daha allah korusun.
boğulma tehlikesi atlatmıştım.
kimsenin olmadığı sakin, dalgalı bir yerdeydim. iyi derece yüzme de bilmem.
bir ara kontrolü tamamen kaybettiğimi ve çırpındıkça suyun dibine battığımı hatırlıyorum.
bilincim kapanmak üzereyken nasıl ve ne şekilde kendimi kıyıya attım bilmiyorum.
ama aklımda en çok yer eden şey ''sanırım her şey buraya kadarmış..'' düşüncesiydi, görebildiğim sonsuz maviliğe karşı.
kendimi kıyaya attım, kalbim öyle hızlı atıyor ki yerinden çıkacak.
nefessiz kalmışım. kötüydü be.
Sanırım 6-7 yaşlarındaydım abimde benden 6 yaş büyük, ben karadenizliyim ve o bölgede köylerde falan hemen hemen herkeste silah vardır. Bi gün köyde evdeyiz abimle evde kimse yok, abim babamın yattığı yatağın altında duran tabancasını keşfetmiş almış kurcalıyor.
Neyse abim şarjördeki mermiyi boşaltıp tekrar takıyor, haznede mermi varken şarjörden mermi çekip haznedekini fırlatıyor, bütün mermileri boşaltıp boş silahta tetil falan çekiyor, malumunuz o yaşlarda yasak olan bişey bulundumu illaki iyice kurcalanır, o da öyle sürekli bişeyler yapıyor falan.
Sonra bi ara geldi silahı kafama dayadı "sıkimmi lan hee sıkim mi" falan diyo, bende daha çok küçüğüm korkuyorum silahtan falan ben "dur abi, abi dur" faln dedim korkudan kaçtım, tam odadan dışarıya çıkıp tuvalete yöneldim silah arkamdan patladı.
Ben korkudan tuvalete girdim kapıyı falan kilitledim çok korkmuştum, sonra abim geldi beni ikna etti çıktım tuvaletten.
Bu deli meğerse silahın emniyetini kapalı zannedermiş başıma dayarken, ben eğer kaçmasaydım yanlışlıkla kafama sıkıcaktı saniyelerle kurtuldum. O da kormuş bayaa dün gibi hatırlarım eli ayağı titriyodu.
O zamanlar abim orta okulda, benim arkamdan sıktığı kurşun evin duvarında oyuk oluşturmuş, okulda alçı dersi görmüşler abim hemen alçı hazırlayıp deliği kapatmıştı... Ama iyiki ben kaçmışım yoksa benim kafamda açılan deliği alçıyla kapatamazdı..
insanın daha dikkatli olmasını sağlayan andır. birden yola çıkan küçük kuzenini son anda kolundan tutup geriye çekmektir. ya yetişemeseydim düşüncesidir.
Geçen gün şirket arabasıyla bir yere giderken dikeylemesine anayola çıktığımı farketmeyip gelen kamyondan bir manevra ile kurtulmamdır. o andan beri 2. hayatımı yaşıyorum.
ilk başları çok korkutan ama sonraları kafanızın içinden bolca sevdiklerinizin olduğu binbir türlü alakasız gerçek yada değil senaryo geçerken sadece yüzünüze değen rüzgarı ve çöl sıcaklığını hissettiğiniz andır eğer o an neler yapmanız gerektiğine dair birşeyler biliyorsanız sizi o ana kadar tanıyan hiç kimsenin görse dahi tanıyamayacağı bir canavara dönüşürsünüz.
hiç bir şey hissetmesin, kabullenirsin artık dönüşü yok gidiyorsun her yer karanlık bir boşluğa dusermis gibi karanlığın içinde kayboluyorsun. her yer karanlık tek nokta dahi olsa ışık yok, dusunemiyorsun ama acıyla beraber zevk aliyorsun. ışte ben noktayi çözemedim o anda hissedigim acimiydi yoksa degil miydi yada acı mı zevk veriyordu. her neyse o tekrar yasamak istiyorum o anı, eğer ölme seklimi seçme şansım olsaydi ölümden döndüğüm andaki durumda ölmek isterdim, o duygulari tekrar hissetmek için.
karanlıkta tek düşünce gercekten bura son mu ve hep karanlık mı?
karşıdan karşıya geçerken dalgınlıkla yola bakmadan girip yolun ortasında geldiğimde kamyonun acı fren sesini duyduğumda eyvah dediğim, ancak şoförün usta manevrası sayesinde sadece aynanın sırtıma çarpmasıyla atlattığım kazadır.
tuhaf bir şekilde huzur veren an. ya da ben öyle hatırlıyorum. 8 yaşındaydım sanırım yine babam beni işe götürmüştü. buğday depolarının orada dolaşıyordum. depoya buğdayları bir güzel helezonla istiflersin. bildiğin bir tepe olur. bende rahat durmuyorum işte, dedim en tepesine çıkayım. çıkardım ayakkabıları başladım çıkmaya. düşe kalka çıkıyorum.
eğer buğdayları sıkı sıkı istiflemezsen ortasında boşluk olur. içine doğru bataklıktan beter çeker seni. işte ben bunu o gün öğrendim. en tepeye çıktım. kendi kendime zıplıyorum, şarkı söylüyorum. birden içine doğru almaya başladı beni. önce önemsemedim ama dizime kadar içine girdim. normal bir durumdu adım atmaya çalıştım ama bacağımı çıkartamıyorum birden hızlandı ve belime kadar girdim.
artık bacaklarımı hiç hareket ettiremiyordum. sanki çimento dökülmüş gibiydi ve yavaş yavaş aşağı kayıyordum. kimse yoktu. göğsüme kadar geldim debeleniyordum ama daha çok batıyordum. bir kolum dışarıda kalmıştı diğerini hareket ettireniyordum.
nasıl yakıyordu vücudumu. o buğdayların sıcaklığı. kaşındırırda adamı. sonra bağırdım ama büro ile depoların arasında mesafe çoktu umutsuzca bir bağırıştı.
sonra neden bilmem kabullendim sanki durumu. korkmuyordum, üzülmüyordum, hislerimi yitirmiştim sanki. dudaklarıma kadar içindeydim ama bir kolum kısmen hala dışarıdaydı.
ağzımı açamıyordum artık işte o an tuhaf bir huzur hissettim. gözlerim bile artık içerdeydi. öyle güçlü ve ağır bir şeydi ki. topraktan beter.
sonra birden dıaşrıda kalan tek uzvum olan elimin kavranıldığını hissettim. yukarı çekmeye çalışıyordu beni ama çekemiyordu. en azından aşağı inmiyordum ama kurtulmamın olanaksız olduğunuda biliyordum. 600 ton buğday boru mu. kalkmadan cesedimi bulamazlar diye düşündüm.
sonra yavaş yavaş yukarı çıktığımı hissettim gözlerimde bile buğday vardı aydınlığı hissettim biraz daha biraz daha derken belime kadar çıktım.
babamın 25 yıllık emektarı cemil amca son anda elimi görmüş uzaktan. koşmuş gelmiş. dediğim gibi görmese aylarca arayacaklar belki ve o buğday oradan kalkmadan bulamayacaklar.
bugün yaşıyorsam onun sayesinde. kendimle alakalı öğrendiğim şey ise; neyse boşver.
kısacası üzdüklerime sesleniyorum; biraz da cemil amcaya kızın. o beni kurtarmasaydı bunlara sebep olmazdım.
umutlarının tükendiğine inandığında, seni en çok hayata bağlayan şeylerden vazgeçmek zorunda kaldığında veya diğer her şey gibi onlar da değerini yitirdiğinde ve bileklerine bakıp, ağlamayı kesip "demek böyle bir hismiş" dediğinde geldiğin yerdir ölüme en yakın olduğun an. diğer bütün ölümler o an değerinin anlaşılmadığı birer lütuftur sadece ve ölen yalnızca bedendir.
