ölüm korkusunun yenmenin bir yolu yoktur. korku dediğimiz şey insanı hayatta tutar zaten. korku, insana bilmediği bir şeye verdiği tepkidir. hayat belirsizlikten ibarettir, o yüzden korkuyoruz. neden-sonuç ilişkisinin bile yetersiz kaldığı durumlar olabilir.
sadece şunu bilin yeterli:
öldüğünüzde öldüğünüzü bilemeyeceksiniz. o yüzden bunu kafaya takmanın bir anlamı yok.
çarpıntın olur, anksiyeten depreşir, uyuyamazsın. deprem psikolojini bozmuştur, uyuyamazsın. neyse takmiyıyım diyip yatmak kolay değil, sorunları olan insan için.
tek bildiğim şey kendini uyuşturduğun zaman korku hissetmiyor ve güzel uyku çekiyorsun.
sevdikleriniz birer birer sizi bırakıp gittiklerinde ve onları bir daha göremeyeceğinizi, seslerini işitemeyeceğinizi anladığınız an değil ölüm korkusu, mezarlarında yanlarında olma isteği duyar yaşadığınıza pişman olursunuz. buna da yaşarken ölmek denir.
Hazır olmak...kendini her gün ölecekmiş gibi hazırlamak yeter. Zira bu şekilde yaşarsan bir noktada tutturacaksın .
Bunun dışında en kötüye hazırlanmak çözümü işte, lakin benim korkum ölüm değil , alıştım ona da kötü bir şekilde ölmek korkutuyor. Yani ölmek sorun değil de aşırı komik şekilde ya da aşırı garip şekilde ölmek ...
korku çok ilkel bir dürtüdür. bak duygu değildir dürtüdür. korku sizi hayatta tutar. bu korkulardan en güçlüsü ölüm korkusudur. ölüm korkusunu YE-NE-MEZ-Si-NiZ! fiziken imkansızdır.
kabullenmek başka ama. ölümü kabullenebilirsiniz, böylece gereksiz evham yapmazsınız. ancak bu zor bir seviyedir. ölümü kabullenmek acziyetini kabullenmek ve kontrol edebileceğin şeylerin sınırlarını anlamaktır. bu insana önce çok am çok güçsüz ve anlamsız hissettirir. kavrayıp, içselleştirdikten sonra ise aşırı derecede özgür ve güçlü olursunuz. gün doğmadan önceki karanlık ve sonrasındaki ferahlama gibi bir süreç.
“Ölümden kaçamam, ama ölüm korkusundan kaçabilirim.”
"insanları asıl üzen “şeyler” değildir, o şeyler hakkındaki fikirleridir. Örneğin, ölüm hiç de korkunç bir şey değildir, öyle olsa Sokrates’e bile korkunç gelirdi; korkunç olan daha çok ölümün korkunç olduğu fikridir. Öyleyse, ne zaman hüsrana uğramış, kızgın, üzgün veya kederli hissedersek hissedelim, başkalarını suçlamayalım, sadece kendimizi —daha doğrusu, kendi fikirlerimizi— suçlayalım. Kendi dertleri için başkalarını suçlamak, felsefi anlamda cahil olan kişinin davranışıdır. Öğrenmeye başlayan kimse, kendini suçlar. Eğitimli kimseler, ne başkalarını ne de kendini suçlar." EPiKTETOS.
