17 yaşında boğularak ölen çocukluk arkadaşımın facebook hesabına rastladım geçen yıllarda. Tüm yazdıklarını okudum, paylaştığı şarkıları dinledim. Sabaha kadar duvarları izledim, uyuyamadım. O ölene kadar ne kadar efendi bir çocuk olduğunu düşünmemiştim hiç. Bir kez bile. Biz gerçekten ölü seviciyiz. Nur içinde yatsın.
19 yaşında kazada ölen Bi kızın Twitter hesabında şen şakrak yazdıklarını okurken Bi anda ölümün ne kadar yakınımızda ve bizim ondan fikren ne kadar uzakta olduğumuzu hatırladım.
Üzüldüm. Bizden geriye sadece yazdıklarımız, varsa fotoğraflarımız kalıcak.
Ve bunları görenlerin bizim bu dünyadan ayrıldığımızdan haberi bile olmayacak.
Tuhaf.
Ölümün aslında hepimiz için gelebileceğini hatırlatır.
Muhtemelen bizler gibi gençtir.
Aynı bizler gibi kendince bir müzik zevki vardır, siyasi görüşü, analiz ve tespitleri, tuttuğu takımı, sevgilisi, itirafı, yaşanmışlıkları..
kendi kuzenimin sosyal medya hesaplarinda dolaştigim anlar aklima geliyorda.
benim icin bir kuzenden cok daha fazlasi oldugu dusunulurse, beraberinde acı, özlem, keder, anılar ve birkaç damla ile hüngür hüngür seviyesi arasinda gözyası getiren eylem.
Aç bakayım oğlum bana bi sayfa ben pek anlamıyom bakayım nasıl şeyler bunlar demişti rahmetli dayımın sayfasını da ben açmıştım böyle olunca duygular daha da karmaşık hale geliyor.
