Ölmek, uyumak sadece!
Düşününki uyumakla yalnız bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırları insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü.
Çünkü o ölüm uykularında sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan,
Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine,
Kanunların bu kadar yavaş, yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine.
Kötülere kul olmasına iyi insanın bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak,
Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek,
Ölümden sonraki şeyden korkmasa,
O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya ürkütmese bu kadar yüreğini?
Kim dayanabilir.
Bilmediğimiz belalara atılmaktansa, çektiklerine razı etmese insanları?
Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi,
Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor, yürekten gelenin doğal rengini,
Ve nice büyük atılışlar, yollarını değiştirip bu yüzden, bir iş bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.
düşünmek istemediğim, düşündüğümde ise tir tir titrediğim olgudur.
yeni bir hayata açılan kapı ya da varlığımın gübre olmasına neden olcak, gözlerimde kurtların gezinmesine neden olacak eylem.
acı. üzüntü.
huzur, kavuşmak.
bir sürü bakış açısı içinden kalkıp en fenasını düşünmeme neden olan bu olgu hiç başıma gelsin istemiyorum. ama bir gün gelip bulacak beni ve gözlerimde kurtların ziyafeti olacak.
