Ölüm gibi ciddi bir konu üzerine yazmadan önce esaslıca düşünmek ve ondan sonra yazmak, daha mantıklı olur diye düşünüyorum.
Covid-19 belası dünyayı ve ülkemizi sardığından beri, sanırım herkes bir kez olsun yakalandım mı, ölecek miyim diye endişeye kapılmıştır. Hele ki sokağa çıkma yasaklarının başladığı ilk zamanlar. Birazcık ateşimiz çıksa, hafif öksürsek paranoyak oluyorduk.
Bir gün sevdiğim insan da ateşinin düşmediğini ve öksürüğünün olduğunu söyledi. (Virüse yakalandım galiba) diye de açıkça dile getirdi. Gözlerinde o korkuyu gördüm. (ölüm korkusunu)
Elimden bir şey gelir mi, bu durumda ne yapabilirim ve ne söyleyebilirim diye çok düşündüm.
Sonra gidip ona sarılarak öptüm.
Belki gerçekten virüse yakalanmış birine en aptalca yaklaşım şekliydi bu. Ama anca beraber kanca beraber diye düşündüm o an. Ne bok olacaksa da ikimize olsun dedim.
Saatler sonra toparlandı. Belki psikolojikti bilmiyorum ama virüse yakalanmamıştı.
Hayattayken bu kadar önemsediğim, değer verdiğim bir insanı kaybetmekten gerçekten çok korkuyorum. O yüzden zaman zaman ''ondan önce ölmeyi'' diliyorum.
Asla unutamam. Anısını yaşatırım. Hatıralarını yaşatırım. Çocuklarının zihninde onu yaşatırım. Ona ait herşeyi yaşatırım. Evet ölenle ölünmüyor ama ölenle yaşayabiliriz. Eşin arkanda bırakman gereken şey değil, kalbinde yaşatman gereken şeydir.
Aklıma peygamberimizin (sallallahu aleyhi ve sellem), Aişe (radiyallahu anh) ile arasında geçen bir diyalog geldi.
Âişe -radıyallahu anhâ- "Sanki dünyada Hatice'den başka kadın yok... ihtiyarlıktan ağzının dişleri dökülmüş ve bir zamanlar ölüp gitmiş Kureyşli bir kocakarının nesini anıp duruyorsun? Allah sana onun yerine daha hayırlısını verdi," dedim. (Buhârî, Menâkıbü'l-Ensâr, 20)
Allah Resûlü bunun üzerine:
"Hayır, Allah Teâlâ bana ondan daha hayırlısını vermedi. Halk bana inanmazken o inandı. Herkes bana yalancı derken o doğru söylediğimi kabul etti. Kimse bana bir şey vermezken o beni malıyla destekledi ve Cenâb-ı Hak bana ondan çocuklar ihsân etti." (ibn-i Hanbel, VI, 118)
Bunun üzerine Hz. Aişe, "Bir daha Hatîce hakkında kötü söz söylemeyeceğim.” dedi. (Buhârî, Menâkıbu'l-Ensâr, 20; Nikâh, 108; Müslim, Fedâilu's-Sahâbe, 73, 78)
Peygamber Efendimizin (sallallahu aleyhi ve sellem), bu ifadeleri eşine karşı ne kadar sevgi dolu, vefalı ve saygılı olduğunu göstermektedir.
Hatta Aişe (radiyallahu anha):
“Ben, Hatice’yi kıskandığım kadar hiçbir kimseyi kıskanmamışımdır.” demiştir. (Buhârî, Menâkıbu’l-Ensâr, 20; Müslim, Fedâilü’s-Sahâbe, 74-76)
Hatice öleli bu gün tam 1918 gün oldu diyor aksakallı dede. Tek tek saymış. Gündelik aşklara alışmış zamane bünyeler için ne kadar uzun bir süre değil mi?
ölenle ölünmüyor tabi üzülürüm üzüntümü içimde hep yaşarım o burukluğu. sevgilimi çağırır beni teselli etmesini isterim. helva , lokma yapmasını isterim. ölen eşimde benim üzülmemi değil mutlu olmamı ister heralde.
mesela kız arkadaşım terketmişti sabah biraz üzüldüm öğlen olmadan birini buldum. beni nasıl teselli etti. Napalım dünya dönüyor hayatın akışına müdehale edemiyoruz.
Evt arkadaşlar gerçi sizi muhatap almak ne kadar doru emir bile ferihayı 3 ayda unuttu siz cenaze namazında aradan fıytıp bayana gidersinzi gibi geliyo bana neyse buyrum soppete.
