türkiye'de herkes denilebilir. yaşarken değeri anlaşılmıyor insanların. mesela nejat uygur şu an kısmi felçli bir halde yaşamaya çalışıyor kimsenin taktığı yok. yarın ölünce güneş gözlüklerini takıp cami avlusunda çok büyüktü çok diyen insanlar olacak.
(bkz: alparslan türkeş)
(bkz: muhsin yazıcıoğlu)
hayatta iken türk halkı bu kişilerin iktidar olmasını layık görmemiş ancak öldükten sonra keşke yaşsalardıda değerini bilseydik demektedirler...
ölmeden önce "ne aptalsın, hem mavisin hem de bütün gün yarıçapı 15cm olan bir kavanozda yüzmekten sıkılmıyorsun.üstelik hafızan da çok zayıf." diyordum. ama öldükten sonra bilgisayar masamın üstü bomboş kaldı. odamın tüm neşesi kaçtı. meğer o mavilik bana özgürlüğü hatırlatan yegane şeymiş.
