Entelektüellikte belirli bir seviyeye ulaşınca bakış açısı elbet farklı oluyordur o yüzden yalnız olmaları normal karşılanmalı bu arada bende yalnızım.
Gerçek hayatın gerçek problemleriyle karşılaştıklarında da hayat kendilerini yerden yere çalıyor. Çok kitap okuyup çok yalnız olmak iyi bir şeymiş gibi konuşuyoruz; amma lakin ki öyle değildir.
Yok, o öyle değil. Tamam, bir kısmını tenzih ediyorum ama bazıları kitap okuyarak kendilerine yüksekte bir yer tayin ediyor ve tahayyülde var olan bir kişiye yanlarında yer tahsis ediyorlar. Aslında istediklerini söyledikleri ve sandıkları erkeklerden hoşlanmazlar. Sadece uğraşları gereği çizdikleri bir resme beden ararlar, nihayetinde ona benzer veya onun türünden bir erkeğe rastlarlar. Sonra fevkalade bir ilgiyle yönelirler. Fakat fark ederler ki sadece bir resim bu, istedikleri şey aslında o erkek değil, o erkek ona sahip olmakla tatmin olunacak bir şey. Ardından klasik senaryo. Kadınların, çocukları dışında bir insanı samimi seveceğine inanmıyorum, samimi sevgi gösterenleri ise o erkeği biraz çocuğu gibi görür, bu yüzden sever.
sadece kitap okumak değil, yalnız olabildiğin aktivitelerle geçiyor zamanın. sosyalleşmek istediğinde de eş dost kaplıyor o kısmı. ben vaktini bölmeye değecek bir beyle karşılaşıncaya kadar bu böyle gider.
aslında yalnız değillerdir. bunu erkeğe veya kadına indirgemeden evvel, kitap insanın en iyi arkadaşı olup, yalnız hissedilmez pek. en azından kişiye yalnızlık hissi gelmez. hem bence kitap boş vakti değerlendirmekten öte, çok okuma isteği geldiği için okunmalı. boş vaktiniz olup ama o an kitap okuma isteğiniz yoksa okumayın, okumaktan soğumamak adına.
yalniz olmasa niye cok kitap okusun ki. hic okumaz demiyorum da cok okumaz. mesela ben yilda on on bes kitap okurum ders kitaplari disinda, cok mudur hayir degildir.
simdi gerizekalilar eksiliycek en son okudugu kitabi sorsam on dakika dusunur ama burda eksiler cunku asiri coolsunuz hahshahha.
kitap okumak tek başına yapılan bir eylem olup, vakit aldığı için, en azından kitap okuma süresi boyunca insan cinsiyet ayrımı göztemeksizin yalnızdır. Bir diğer nokta ise kitap okuyan, araştıran insanlar karşılarında kitap okumayan, her konuya "bence" diye başlayan ve bu bencenin kaynağı mabadları olan insanlarla vakit geçirmek yerine pek doğal olarak kitaplarına geri dönebilirler, dönmelidirler.
Bilirim bunu.. aslında cevrenizde binlerce insan vardır, ama aradıgınız huzurun ne yuzlerde ne o kalplerde olmadıgını anlarsınız. roman değildir sadece kitap dediğin ki karakterlere olan bağlılık diyesiniz.. diyar diyar gezdirmesidir zevki. gitmek istersiniz bir - iki derken gitmek de çözüm olmaz. kitapla gelen huzuru hiçbirşeye değişemeyeceğinizi, bir kitapla dünyayı dolaşabileceğinizi anlarsınız. toplu tasıma araclarında etrafına bakıp zaman öldüren insanları düşünüp, acırsınız diliniz tatlılaşır kitap ile, kalbiniz yumusar, başınız edeble öne eğilir.. ki bu durum dolu başak misalidir.. iştee aslında biz kitap okuyan kadınlar ne yalnız oldugu için kitap okur ne de kitap okudugu için yalnız kalır. aslında tüm olay, huzuru birkez buldugunda, başka hiçbirşeye duyulmayan ihtiyaçtır siz buna yalnızlık deyin, biz cok kitap okuyan kadınlar ise iqra'ya tevekkül diyelim.
gerçek dünyada, kitaptaki gibi kurmaca karakterler genelde olmaz ve bu kişiler kitapların büyülü dünyasında yaşadıkları için, normal hayattaki kişilerin karakterleri cazip gelmez.
gerçek dünyada, kitaptaki gibi kurmaca karakterler genelde olmaz ve bu kişiler kitapların büyülü dünyasında yaşadıkları için, normal hayattaki kişilerin karakterleri cazip gelmez.
Kitaplar. Onları okurken Ne düşüneceğimize bir şekilde karar verir, bize etkisi altına alır. Yönlendirir.
Size kendi doğrularını söyleyen düşünmeye sorgulamaya sevk etse bile ona bağlı kalmanızı isteyen bir tarafı her zaman yok mudur ?
Sadece Dile getirmede bile bir buyurma vardır. insanlar kendi düşüncelerinin doğruluğundan emin değilseler bunu ifade etme ve sonrasında kitaplaştırma gereği duyarlar mı?
Mantıksal olarak doğru işleyen bir zihne sahip olup olmadıkları kesin olmasa bile insanlar ifade ederler ve yazarlar.
Her kitap bir parça tutsaklıktır. Kendine çeken bir tutsaklık. Bu tutsaklık gittikçe bir aşka dönüşür. ilk görüşte gelişen bir aşk değildir bu.
Popüler kültür insanın sadece kapağına bakarak o kitabı isteyip istemedigine karar vermesi, tıpkı bir başka insanı tam anlamıyla içselleştirmeden ona aşık olduğunu söylemek gibi...
Kitaplar. Her biri okundukça tek bir aşk haline gelir. Daha sonra silik bir dizi seklinde ilerler, bu dizide ne tek tek kitaplar ne de siz bu önemli değilsinizdir artık.
Gerçek yaşam uzakta kalmıştır.
Birey olarak ta en başta insanların sizi yeterince anlamadığını düşünmüşsünüzdür aslında.. Ama bu değildir sizi kitaplara çeken.
Yalnızlıktan kurtulmak adına kabul edilecek kadar basit ve sıradan bir esaret değildir bu.
Meraklı ve öğrenme arzusuyla yanan ruhlar için bir keşiftir kitap; geçici bir hal ne bir tutsaklık ne de bir bağlılık sunmaz.
Bu insan başka bir insanı, bir dostu ve sevgiliyi elbette özler, onlara gereksinim duyar. Fakat kitaplara duyduğu kadar aşkı ve tutkuyu bir başkasına duymak kolay değildir, zorluk yaşar.
Peki aynı türden bir yalnızlığı yaşayan insanlar mı çeker birbirini? Mümkün fakat zorunlu değil.
Sadece vazgeçmediği aşkına saygı bekler insan. Onun benliğinin bir paraçası olmuş aşkına saygı bekler.
Bu olduktan sonra bir başka insanda var olmak söz konusu olabilir.
