buyudukce goruslerin ayrilmasi sonucu uzaklasilan fakat yeri ve zamani geldiginde bir araya gelinerek eski gunleri yad eden insandir.
dostumuz ayni zamanda hicbir zaman vazgecemeyecek oldugumuzdur.
aradan geçen yıllarla birlikte yaşadığınız olumsuz her şeyi unutursunuz ve o unutulanlar arasında beraber yaşadığınız güzel günler de arada kaynar, unutulur gider. elinizdeki tek şey birbirinizin hayatını ezbere bilişlerinizdir. zamanında çektiğiniz acıları o bilir ve siz de onunkini bilirsiniz.
büyümüş, çok şey görmüş geçirmiş, değişmişsinizdir ve birgün ansızın evinize gelir bu çocukluk arkadaşı. birlikte geçirdiğiniz yıllara rağmen konuşacak hiçbir şeyiniz olmaz, misafirdir ama susarsınız ama o da susar.
saatler boyunca yapabildiğiniz tek şey ona nescafe ikram etmek ve beliki de sigara paketinizi ona vermek olur.
eski günlerden konu açılmaz ya da açılsa da kapanması kısa sürer.
hissizleşme olur ve belki birkaç ufak soru işaretleri. ''seviyor muyum?'' ve ''güvenebilir miyim?'' soruları ziyaret süresince karşılıklı kafalardan geçirilir.
ama işte o çocukluk arkadaşıdır ve hiç kimsenin bilmediği ve herkesden sakladığınız bütün zaaflarınızı, ailenizdeki yaşanmışlıkları, iyi-kötü tüm anlarınızı bilir.
aradan geçen yıllara ve değişime rağmen garip bir şekilde birbirinizin gözüne ''çocuk olan siz'' gibi gözükürsünüz. değişiminizin özünde hep bir aynı kalmışlık vardır ve bunu fark ettikçe açılırsınız, konuşursunuz.
belki çocukluk arkadaşı değil de yeni tanıştığınız bir arkadaşınız olsa ona asla ''kaşlarımı alsana'' diyemezsiniz o soğuk sohbet esnasında. fakat ne kadar konuşamasanız da 15 yıllık bir geçmiş bunu size garip bir şekilde söyletir. alır kaşlarınızı ve yine hiç konuşmadan kikirdersiniz.
çocukluğunuzu birlikte geçirdiğiniz o arkadaş bir şekilde hala hayatınızdaysa o sizin hala arkadaşınızdır. sadece ''her şeye sıfırdan mı başlamalı'', ''yoksa geçmişin sadece güzelliklerini alıp üstüne yeni güzellikler mi katmalı?''soruları arasında gidip gelirsiniz.
ne kendinize ne de arkadaşınıza bu karmaşayı bir türlü açıklayamazsınız ve eminsinizdir ki o da öyledir. ama işte sigara içmeyi bile beraber öğrendiğiniz, çocukca sırlanırınızı yine o çocukluk döneminde paylaştığınız ve en özelinizi dahi bilen biridir o.
işte tam da bu nokta da gözler hafif kısılır etraf flulaşır, geçmişe bir yolculuk başlar ve fonda acayip hayvanlara benziyirsen şarkısı çalmaya başlar...
çocuktuk, ne zaman birisinin evinde toplansak ve evde kimse olmasa hep ''o'' doktorculuk oynamayı teklif ederdi. yeni sünnet olmuş oğlan çocuklarının önünden geçmeyi hep ''o'' isterdi. biz çocuğuz bir şey olmaz diyip hep ''o'' kısa şortlar giyerdi. biz bakkaldan şeker çikolata çalarken ''o'' sakız çalardı.
daha göğüsleri çıkmadan sütyen takma hevesine hepimizden önce ''o'' düşmüştü. annesinin makyaj malzemelerini sürekli kullanır, saçlarına sim sürer ve sorunca ''yalnışlıkla döküldü'' derdi.ilk öpücük heyecanını hepimizden önce ''o'' tattı.
tabii biz büyüdük falan koptuk birbirimizden. ama dünya dedikleri gibi gerçekten de küçük. geçen gün sokakta gördüm. geçen dediysem sıcak havanın sonlarıydı artık. beyaz pantolon giymişti, ağzında sakız ve göğüs dekoltesi... yanında 3- 4 tane erkek vardı. birkaçının elinde içki şişesi birkaçının elinde döner bıçağı vardı...
asla unutulmayan, yeri doldurulmayan arkadaştır. bir sabah haber gelip, sözlendiğini duyduğunuzda bile içinizde bir buruk sevinç belirir. daha dün, sokakta çamura düşüp annelerimizden dayak yemişken, ne sözü, ne evliliği ?
her daim yanındadır. yıllar geçer herkes kendi kıyısında yaşarken hayatı, ucunda bir yerde yine de yakalarsınız birbirinizi. sen yazarken o devamını getirir.. konuşmaz sadece görüntüler, fotoğrafını çekerek ölümsezleştirir anlarını.. daha çok zaman var dersin. böyledir işte can dostun konuşman gerekmez, seni en iyi anlayandır. ne kadar güzeldir konuşmadan anlaşmak oysa ki. iyi ki vardırlar. yakalayanlar için.
aranızda ne geçerse geçsin, ne suskunluklar, kızgınlıklar, kırgınlıklar da atlatsanız; zor gününüzde yanınızda olup çözüm üretmeye çalışan, taa miniminnacıkken tanıdığınız arkadaştır.
bi daha öylesini bulmak zordur. sizin yerinize düşünür, yardım eder, sizi tanıdığı için en uygun çözümleri sunar karşınıza. ne varsa yoksa söyler yüzünüze. "çok safsın." bile diyebilir, hani kırmak da istemez, "salak" demez; "saf" der.
kısacası, ne tartışmalar, suskunluklar da atlatsanız, durmayın öyle mal mal. gidin konuşun. halledin probleminizi. çocukluk arkadaşı aileniz gibidir size karşı.
çocukluk arkadaşı herkesten farklıdır hani onunla gittiğiniz yerler yaptığınız şeyler diğer dönemlerdeki arkadaşlardan farklıdır. benim çocukluk arkadaşlarımın hepsi benden uzundu babam her gelişlerinde 'ablaların geldi' derdi.hiç ihmal ettiğini hatırlamıyorum bu cümleyi .tabi şimdi ben onların ablaları gibiyim orası ayrı bir konu.çocukluk arkadaşıyla hep akıl almaz şeyler yapılır.çocuk yaşta bile olsak saatlerce telefonda konuşurduk.ne bulup ne konuşurduk o zamanlar ? şimdi açsam telefonu konu gelmez aklıma.tabi o zamanlar aklına gelince,eski resimlerde görünce bir hoş oluyor insan.en çok özlediğidir insanın çocukluk arkadaşı.en saf duygularını anlattığı,saçmaladığı,bazen kızıp küstüğü ama en çok hatırladığı en çok özlediği en çok sevdiğidir o.
Yıllar sonra karşılaşırsınız ve içinizden "lan ne güzel kız olmuş be" dersiniz. evet, karşınızdaki kişi, çocukluğunda burnunda sümük, ağzının kenarında bir kilo çikolatayla gezen çocukluk arkadaşınız.
Ve hiç şaşmaz yıllar sonra karşılaşılan çocukluk arkadaşları ya çok güzel ya da çok yakışıklı olur.
başkadır. ama yıllar sonra toplanılan doğum gününüzde size dair söylediği şeyler ilk size yabancı gelir. o anılardan sizden bahseder. artık size ait olmayan sizden. değişen sizi bilmez oysa. o konuştukça iyice uzaklaştığınızı anlarsınız. yıllar geçmiştir ve o kopukluğu mesafeyi aşmak imkansızdır artık. hiç uğraşmazsınız toparlamaya ve bir daha görüşmemek üzere ayrılırsınız. yolunuza gidersiniz en sağlam dostlarınızla..
Genelde hayırla yadedilen ve özlem duyulan arkadaşlardır.Benimki öyle değil.Bir sır verirdim hemen yayılırdı.En ufak şeyimle dalga geçerlerdi.Başkasına saygı duymak,arkadaşını düşünmek desen yok.Kendi çıkarlarını düşünen,diğerlerini yok sayan bir çevreydi.iyi olanlar vardı elbet tek tük.Sırf bu yüzden yeni arkadaşlar edinmede çekingenim.insanlarla yakın olamıyorum.Hep aklıma onlar geliyor.işte bu yüzden çocukluk arkadaşı önemlidir.iyisi çoksa şanslısınızdır.
Hicbirini ne cocukken sevdim ne de suan seviyorum. Disarda oynamak icin zirt ve pirt zili calip rahatsiz ederlerdi, annemin zoruyla sokaga cikip onlarla oynamak zorunda kalirdim ve ben zorlanmaktan daima nefret ettim. Velhasil o zaman da ise yaramaz, aptal insanlar olduklarini dusunuyodum simdi de ama artik sinirlarimizi net sekilde belirlemeyi basariyor ve zekalarina saygi duyuyorum. meraba meraba dugun davetiyelerini kabul edip, ceyrek takiyorum. Mutluluklar.
büyüdükçe fikirler değişse de hâlâ anlaşabiliyorsanız daha güzel bi durum olamaz. Bu konuda şanslıyım, bazen şehirler değişse de bağı koparmamak, aynı şehire geri dönüldüğünde ilk iş buluşmak olmak, ardından koyu bir sohbette varsa tadından yenmez bi durumdur. Evet küçükken az dayağını yemedim az itişmedik ama canımsın benim. Ee yirmi yıl geçirdik dile kolay yahu.
eve geldim yemek yiyorum ee anlat anne,dedikodu ver bakalım dedim,şuan aykut'un kınası var dedi.ohaa dedim,aykut mu evleniyormus.lan daha 3 yas büyük o benden.çocukken 3 yas önemliydi tabi,aykut abi derdik,büyüdük,abi silindi.kim şimdi benimle duvara oturup çekirdek çitleyecek lan dedim.sanki hala orda oturuyormus gibi. ne zaman aykutla oturup çekirdek çitlesem annemle babam ağzıma sıçardı,konusmayacaksın o çocukla diye.sen abi dersin o farklı bakar diyorlardı.abi diyorduk lan abi. çekirdek çitliyorduk amk.aykutu bile 3 senedir görmemiştim. en son asker eğlencesinde karşılıklı oynamıstık sanırım.askerden gelince de biz tasınmıstık ordan.bütün çocukluk anılarımız,babamın onlara gidin baska yerde top oynayın diye bağırışı,birbirimize aynalı tahır izlemeye gittiğimiz hatta ve hatta aykut'un sünneti bile geldi aklıma.ne zaman büyüdük de kendi evimizi kurduk? zaten annem de hem abimden hem benden umudu kesmiş, bize çeyiz yapmak yerine eve bi sürü şey almış.abim de ben de evlenmeyip ömür boyu annemle yaşarsak valla babam kafayı yer. ah be aykut,bak gece gece depresyona soktun beni.neyse,mutluluklar o zaman sana.
birisi çocukluktan diğeriyle lisede tanıştım aslinda o zamanlarda çocukluktu düşününce.az önce söylediğim şeyleri yanlış anlamadıklarını düşünmek istiyorum.sadece bu aralar düşündüğüm düşüncelerimi söylemiştim oysa ki. zaten düşüncelerimi eyleme geçirmeyecekken ne önemi var ki düşüncelerin. neden bir insan kendini bu kadar zor ifade edebilir ki neden? neyse iyi uçuşlar..
