2001 yılında Amasya'dan istanbul'a gelmişiz. ben 6-7 yaşlarındayım, ilkokula Avcılar'da başladim. O ara kuzenlerimin yanına Taksim'e gittim kaldım bir hafta, dönüşte eniştem beni avcılara geri getirecek.
Seni metroya indireyim mi dedi?
Daha önce hiç metroya indin mi dedi?
Seni metroya götürcem gel dedi, evdekilere doğan enişte beni metroya götürdü de tamam mı dedi. Gel bak metro burada, metro metro metro. Buradan gidiliyor metroya, Amasya'da metro yok dimi avcılar'da da yok dimi metro, buralar hep metro. Hayat dediğin koca bir metro. Sen metro sevecek misin bakalım ...
Allah'ım nasıl heyecanlıyım nasıl nasıl, metro lan bu boru mu şimdi metroya gitcez, oha evdekilere bile anlatacam. Neydi ki metro Park mi, lunapark tarzı bişi mi? Yoksa Carrefour gibi gidip bedava bisiler yiyip çıktığımız bir market mi? Neydi len metro? Ama olsun kesin çok güzel bir şeydi. Yürüyen merdivene bindik, ilk defa biniyorum hayatımda. Yerin altına indik heyecan zirvede. Yürüdük bir büfeden kendine kontör aldi. Yürüyen merdivene bindik geri çıktık.
Bitti.
Bu kadardı. Nasıl yani ben şimdi bunu neden seveyim ki? Hem tam olarak neydi metro?
Hayatımın büyük kısmını metroyu yürüyen merdiven sandım, hiç de sevmedim.
saklambaçta ebe olarak diğerlerini ararken ekildiğini fark etmek. amele gibi arkadaşlarını arıyorsun ama aslında onlar seni çoktan bırakıp baska yerde kendi oyunlarını kurmuşlar.
istanbul bahariye de bando takımı geçiyordu,kuzenim beni eve sokmak için "eve gidelim,bizim pencerenin önünde duracaklar,ordan izleriz" dedi,koşarak eve gittim pencere önüne kuruldum,saatlerce bekledim ama gelmediler
izlenilen dizilerin falan etkisiyle okulun acayip bir yer olduğunu düşünme, hayaller kurma. Okullar açılınca da "e hiç böyle görünmüyordu?" Demek. Kantinde masa olmamasıydı beni yıkan.
Rüyamda çok sevdiğim bir oyuncağın bana alındığını görmüştüm ve gerçek zannetmiştim. Uyanınca ve sadece bir rüya olduğunu anlayınca çok büyük bir hayal kırıklığı yaşamıştım, gözlerim dolmuştu.
