Hayattaki en önemli işlerden birisidir. Yetiştirdiğiniz insan gelecekte faydalı bir insan ile zararlı bir insan olması buna bağlıdır. Eğitim için farklı farklı görüşler vardır. Bunlar durmadan değişmektedir. Beslenme de aynı şekildedir. Sağlıklı beslenmeleri için çok çaba sarfetmek gerekiyor. Bizim çocukluğumuzda yediğimiz şeyler artık hepsi zararlı olduğu öğrenilmiştir. Abur cubur verilmemelidir.
Nasıl ki araç kullanmak için ehliyete gerek varsa çocuk yetiştirmek için de ailelerin eğitim alması gerekiyor. çocuğun hem fiziki, hem ruhsal hem de akademik anlamda daha iyi bir yaşam sürmesi için.
olgunluk ve sorumluluk isteyen bir süreçtir.
Bir davranışı sürekli tekrar ediyorsa, o davranışa neden eğilimli saptanmalıdır. Bu davranışı yaparsan şu olur gibi edimsel koşullandırmalar özgüven eksikliğine sebep açar.
Çok hassas bir iştir. Din rüyasına kapılıp çocuklarınızı bu yönde katı bir şekilde yetiştirmek yerine sorgulamayı öğrenmesine yardımcı olmak gerekir.
Düsünmeyen, sorgulamayan insanların sonunu görüyoruz. Ya tecavüzcü, ya şeriatçi, ya terorist olur. (Şeriatçılarla teröristleri aynı katagoride sayabiliriz.)
Kukla yetiştirmiyorsunuz, hıyar/domates olarak pazarda satmayacaksınız. Yetiştiremeyecekseniz uçkurunuza sahip olun.
Hassas bir iştir. Bu videoların ikisinde de anneleri, çocuklara ataş hediye ediyor. Ve çocukların verdikleri tepkilerin farklılığı aslında ailenin çocuğu nasıl yetiştirdiğiyle ilgili.
Çocuk yetiştirirken ileriye dönük öğretmemiz gereken 3 şey olmalı.
1- yabancı dil
2- bir müzik enstrümanı
3- bir spor branşında uzmanlaşması.
Bunları meslek olarak değil de hobi olarak aşılamalıyız. Ha tabi meslek olarak da yapabilir tabii.
hali hazırda 20sini yetiştiriyorum. hamuru nasıl yoğuracağını bilince daha kolay, nasıl konuşacağını, davranacağını, neyin doğru yanlış olduğunu biliyorsun. ebeveynlerin biraz deneme yanılmadan sıyrılıp çocuk yetiştirmekten evvel çocuk nasıl yetiştirilir öğrenmeleri lazım.
anne babaların işi gerçekten çok zor, bir çocuğu yetistirip sağlıklı, mutlu bir birey yapabilmek zor, çalışan ebeveynlerin işi daha da zor.
Her şeyden önce bilinçli bir anne olmalı. Ya bu, çocuk yapmayın bu dünyaya gelmeyi haketmiyor diyen tipleri yadırgamıyorum nitekim ben de önceden böyle düşünüyordum ama ne kadar sığ düşündüğümü farkettim. Siz bir çocuk yetiştiriyorsunuz, ve tüm insanların umudu olabiliyor. Kötü zamanın içinde iyi, temiz bir çocuk yetiştirebilmek marifettir. Ve o çocuğun izinde nice insanlar yetişecek kim bilir. Ütopik değil, büyük bir düşünce ve geniş bakış açısı. Ben öyle düşünüyorum en azından.
Bunun ne kadar zor ve önemli bir şey olduğunu her gün daha iyi idrak ediyorum. Dünyanın en önemli şeyi bu hatta. Dünyaya bir insan gelmesine vesile oluyorsun ve bu insanın karekteri, geleceği senin yetiştirme tarzınla şekilleniyor.
Yeğenimi bugün inceledim mesela, sabahtan şu saate kadar sadece abur cuburla beslediler çocuğu, çocuk mutlu olunca ve doyunca beslenmiş oluyor yani(!). içim yanıyor ama ne zaman uyarsam olay çıkıyor, ailede herkes ayrı arıza çünkü.
Ergenliğin başlarından itibaren karekterim üzerinde kendim etkili oldum, bu yüzden ailede herkesten farklıyım ve bu onları çeşitli şekillerde rahatsız ediyor. Çok fazla duygusallar, çok sinirli çok üzgün çok stresliler, sürekli bir gerginlik var, hepsinin uçlarındalar. Daha bir sürü şey var. Bir tek annemde sinirlilik yok.
Bu yüzden evde her dakikam beni zorluyor, hepsini çok seviyorum ama birkaç yıldır ev demek huzur demek değil benim için.
hayattaki en önemli birkaç şeyden biri. Ben bu konuda çok dikkatli olacağım. Çocuk sahibi olmadan önce çocuk psikolojisi, beslenmesi üzerine ciltlerce kitap bitireceğim.
Neler görüyorum ya, kafayı yiyorum. hiç uzağa gitmeye gerek yok, kendi ablam ve eniştem 4 buçuk yaşındaki yeğenimi bazen gün boyu abur cuburla besliyorlar, gerçi daha çok babası alıştırıyor, ablamın tepkisizliğine kızıyorum. Onlara O kadar şekerin vücuda etkilerini, katkı maddelerinin neler yaptığını detaylıca anlatmama ve sonuna kadar katılmalarına rağmen yapıyorlar bunu, çocuk artık bağımlı olmuş sürekli tatlı bir şeyler arıyor.
Ne yazık ki çoğu kişinin çocuğu dünyaya getirmekten ibaret saydığı karar ve eylem süreci. Çocuk Gelişimi namına hiçbir şey bilmemeyi geçtim kendi olgunluklarına erisememiş insanlar yapmasınlar girmesinler bu yola...
kolay gözükse de dünyanın en zor zanaatıdır. kolay gözüktüğünü anne babalara sorun çoğu kendi çocuklarının mükemmel olduğunu söyleyecektir.
ayarı kaçırırsanız ya şımarık olur ya da özgüvensiz korkak. bu yüzden zordur. dengeyi bulmak büyük kumardır.
Yetistirmek icin gerekli egitimlerin alinmasi gereken, hatta okulu olmasi gereken bir durum. Aksi durumda kisilerin cocuk yetistirmeleri yasaklanmalidir. Yani demem o ki; bakamayacaginiz cocugu peydah etmeyeceksiniz.
Herkes doğruyu biliyor, herkes doğru değil ama herkes çocuğunu doğru birisi olarak yetiştirmek zorunda. Çoğu kişi karnını doyurunca, üzerini değiştirince çocuk yetiştirdiğini zannediyor ama o çocuk ne teşekkürü biliyor ne özürü ne sırasını beklemeyi biliyor ne birine zarar vermemeyi.. çok büyük bir sorumluluk üzerinize düşeni yapmayacaksanız çocuk falan da yapmayın lütfen..
Annelik bitmeyen vicdan azabıdır. En doğruyu yaptığını düşünürken bile gece uyumadan önce “onu öyle yapmasa mıydım tüh!” Dedirtir insana. Diyeceğim o ki doğru çocuk yetiştirmek diye bir şey yok çünkü kesin bir “doğru” yok. içinizin en rahat olacağı, minimum şüphe duyacağınız bir tavır takınmak yeterli diye düşünüyorum. Zaten “çocuk” seni, sen onu bir şekilde yönlendiriyor ve orta noktada buluşuyorsunuz.
