Gecekondu da büyüdüm. Doğal olarak bir odam olmadı. Bunu hiçbir zaman dert etmedim. Şimdilerde kendime ait odam var ama orada yatmıyorum çekyatta yatmanın keyfini hiçbir yatak vermiyor. Üstelik çekyatı açmıyorum bile. Küçüklükten kalan alışkanlık olsa gerek. Annemle karşılıklı çekyatlarda yatıyoruz.
Küçükken belki üzülecek ama ileride pek de takmayacak çocuktur.
Benim lan bu. Kendi yatağım bile olmadı kanepede yattım hep. Açılırdı kanepe, sabah geri toplanırdı yatakla birlikte. Hala da kanepede yatarım yani. Bu böyledir.
Bir zamanlar bendim ama çok uzun sürmedi odamın olmayışı. iki tekli koltuğu babam birleştirmişti.o koltuğun arasındaki boşluk hep belimi acıtırdı. Kıyafetlerimde vitrinin altındaki dolapta duruyordu. 7-8 yaşıma kadar böyle geçti. Sonra taşınınca kendi odam oldu.
iki göz, sobalı evde büyümüş , muzu ancak yılbaşlarında yiyebilen, sevdiği en özel eşyası kokulu silgisi olan nesildendir.
Üç kardeş, sobalı odada, çekyatlarda uyurduk. Uyumak için, misafirlerin gitmesini beklerdik mecburen.
Ya da annemle babamın buz gibi odasına gider, orda uyurduk, misafirler gidince de yataklarımıza geçerdik.
Aynı odada ders çalışır, tv izler, yemek yer, yaramazlık yapar, kavga eder, deliler gibi dakikalarca gülerdik tepinerek.
Özel hayatımız o odadaydı ve özel değildi ama gariptir ki çook ama çook mutluyduk. Bir gün de, " yalnız kalmak istiyorum ühühü" diye sızlanmadık hiçbirimiz.
Aklımıza bile gelmedi böyle bir trip...
Biz iyi, minnoş, törpülenmiş çocuklardık. yalnızlığı sevmez, birbirimizle beslenirdik.
~ama alışmamış götte don durmaz misali ben yine gidip salondaki çekyatta uyudum uzun bir süre. artık bilinçaltına nasıl işlediyse çekyatın çıııkkkttt diye açılma sesini duymazsam uykum gelmiyordu.
Arkadaşım kütüphanedeyim yapmayın böyle şeyler. Güldürdün.
Arkadaşlar ben hayatımın uzun bir bölümünü Çekyat üzerinde geçirdim. Orda uyudum, uyandım; ödev yaptım, sulu boya resim yaparken sulu boya kabını döküp annemden dayak yedim... çocukluğum çekyat üzerinde bir köşe yastığı gibi geçti. Dolap olayına hiç girmiyorum, benim eşyalarım vitrinde fincan takımının yanında duruyordu!
Artık nasıl bir eziklikse kazandığım ilk parayla gittim kendime bir çalışma odası yaptım. En güzel yatak takımın alıp yatak odası kurdum. Ama alışmamış götte don Durmaz misali ben yine gidip salondaki Çekyatta uyudum uzun bir süre. Artık bilinçaltına nasıl işlediyse çekyatın çıııkkkttt diye açılma sesini duymazsam uykum gelmiyordu.
Çocukluğumda kendi odam olmadı ama bunun abartılacak, üzerine şiirler yazıp köşede ağlamaya sebebiyet verecek bir olay olmadığını düşünüyorum. Çocukluğumda yatacak yerim vardı ki bu çok daha önemli bence. Öyle soba çıtırtısıyla uyuduğum için değil, aileme sahip olduğum, en azından dort duvar içinde uyuduğum, karnım doyduğu için şanslıydım.
Kendi dünyasına sahip olan çocuk. Valla benim dünyam yarım düzineydi ve bu eksik gibi, ki allah var eksik kalırdı, bir de büyükninem yarım düzinenin 7. idi. Evet evet, büyükninem! Büyükbabamın sevgili validesi. yatmadan önce masallar anlatırdı, ben işittiğimi tavana resmederdim. Gel gelelim çöp adam çizme becerisi kazandırmadı. Benim kulağım iyiymiş meğer, bilseydim resim yerine tavana hep yazı yazardım. Nur içinde uyusun, masallarından doğdum.
Yine fakirler gelmişler şanslıydık bilmem ne diye tantana yapıyorlar. Tamam biz de sizinle aynı şeyleri yaşadık ama zenginin çocuğu bizim sadece reklamlarda gördüğümüz arabalı, şekilli şukullu yataklarında yatıp hayallerimizi süsleyen akülü arabalarını sürerek gününü gün ediyordu. Biz şanslıysak onlar ne amk? Eminim hepsi şu an okula babalarının parasıyla aldıkları spor arabalarıyla gidip, tek başlarına ya da kız arkadaşlarıyla birlikte ayrı bir eve çıkan günün her öğününü yemeksepetinden yiyip, hergün alkolün dibine vuran tiplerdir.
Biz şanslı falan değildik aga hala da değiliz kendinizi kandırmayı bırakın. Şanslı olan her zaman onlardı...
Yalnız değilsiniz gardaşlar. Yıllardır salondayım. Kardeşime premsesli nevresim takımı bile aldılar bana kuru çekyatta yat ülen ses yapma kale diyorlar. Ühüm. Peçete verin.
Artık nasıl bir travma olduysa hala arada bir uyurken Çekyattan düştüğüm rüyalar görürüm. Babaannemin evinde de şu eski dolaplı koltuklardan vardı. Ben uyurken dolap kapağı kendiliğinden açılır hep üzerime düşerdi. işte bunlar hep travma.
Ablamla paylaşıyordum yerde yatıyordum kıyafetlerim salondaki kanepenin altındaydı. O zamanlar kıskanır, kızardım. Sonra ev bana kaldı herkes gitti tek tek. Şimdilerde yer yatağına bile razıyım diyorum.
Bir çocuğun eşyaları vitrinde kahve takımlarıyla birlikte duruyorsa o çocuktan daha bir şey beklemeyin! Ulan hiç mi başka dolap yoktu da pantolonlarımı, tişörtlerimi hep kıbrıs’tan Gelen kahve takımıyla birlikte sergilediniz! Ulan evdeki ütünün bile keyfi benden iyiydi be! En azından ufak ardiye vardı orda takılıyordu.
Oyuncağı boş viski şişesi, devasa küllük olan çocuğun geleceğinden ne olur ha ne olur!
Çok özenirdim ama çekyatta yerde yatarak büyüdüm. Üniversitede 4kişi bir yurt odasında geçti. 2012de mezun oldum sonrasında ev kiraladım evim oldu. Hala içimdedir odam olsaydı diye. Şüphesiz balikesirli fakir bir çocuktu.
17-18 yaşında ancak sahip olabilmiştim. O yaşa kadar da salonda kanepede yattım. Lisede sevgilimden ayrıldığımda yastığa sarılıp ağlayamadım bile salonda yatıyordum çünkü. Şimdi odam var ama sahip olduğum yaştan beri abimle paylaşıyorum. ):
kapısı hep açıktır peder bey rahatsız oluyor baaam diye açıp giriyor içeri hiç özelimiz yok şükür.
annemle beraber yattım uzun seneler. annemle yatamayacak kadar büyüdüğümde ise oturma odası koltuğu yatağım oldu. hiç sevmedim misafir odasını ve eşyalarını. hiç kullanılmadı, hiç kullanılmadığı içinde hiç eskimedi, eskimediği için de eşyalar eskiyince burayı senin odan yaparız sözü gerçekleşmedi.
25 yaşındayım ama aslına bakarsanız benim hâlâ kendime ait bir odam yok. zaten devamlı ikamet ettiğim bir ev de yok mesleğim dolayısı ile. konar göçer bir hayat benimkisi. atalarımın binlerce yıl önce başardığı yerleşik hayata geçmeyi ben kaç yıl sonra başarabilirim bilemem.
