çağımızın vebası anti hümanizm saptaması çok yanlış.
aslında çağımızın vebası; hümanizm-demokrasi-özgürlük oldu. bu kavramlar artık, azınlığın çoğunluğu sömürmesi-yönlendirmesi-iktidarı için kullanılır oldu.
çok güzel lezzetli bir meyva yendi ve bok olarak sıçıldı. hala o bok haline gelmiş meyvayı tekrar yemeye çalışıyoruz. insanlık eğer ömrü yeter ise yeni kavram-tanımlama bulmalı. çünkü; humanizm-demokrasi-özgürlük tarifi-tanımı-şekli-uygulaması insanlığın sonunu getirecek.
günümüzün getirisi ve revaçta olan hizipleşme, kutuplaşma anbean yıkıcılığının keskin tarafını gösteriyor. artık evrensel değerleri savunduğumuz bir dünyada bunca bölünme ve bir safta yer almak zorunluğuğu sizleri de düşündürmüyor, endişelendirmiyor mu?
kimimiz paganizme sarıldık, kimimiz tek tanrıcalığa, kimimiz ateizme; kimimiz agnostik olduk, kimimiz deist... orta yolu, doğru yolu, insancıl olan yolu bulmak isteyenlerin sığınağı oldu hümanizm. ama her 'izm' gibi bu da şekillendirildi, bu da çıkara hizmet edenlerden oldu, putlaştırıldı, tanımın gerçek kavramı, gerçekliğinden soyutlandırıldı. haydi geçmişler ola.
hümanizm: bir içsel sığınma ya da içsel arayışa yanıtlar da denilebilir aslında tanım olarak. yani içsel aydınlanma. yani insan olabilmek; insancıl kalabilmek.
peki nasıl yakalanabilir insan anti-hümanizm hastalığına?
* kamil insan olmaktan vazgeçildiğinde,
* toplumsal kıstaslar artık ezoterikleşmeye yüz tuttuğunda,
* çıkarlar habis olan hisler ile yıkanıp ruhlara giydirildiğinde,
* her ideolojiyi putlaştırdığımızda ve felsefesinden anlamlar türetemediğimizde,
* en önemlisi artık onu da çıkarlarımıza hizmet ediyor hale soktuğumuzda; çağın vebasına yakalanmışız demektir kısaca.
filhakika günümüz artık insancıl olmaktan uzaklaşıyor. kimi hakk'ın sözü olan basübadelmevt'in inancına sığınarak katlanıyor, kimi kurtarıcısını bekliyor, kimi seçilmiş ırk olarak hükmedeceği gün için canla başla çalışıyor, kimi an içinde anı yaşamaya kenetleniyor; tüm bunlar olup biterken masumiyet ölüyor, öldürülüyor. ve kimse arkasına dönüp bakmıyor dahi! ve kimse olup bitenden ötürü sorumluluk duymuyor! ve kimse kendisine 'insan' olma vasfının yüceliğinde davranmıyor.
