sınav için gece beraber oturulur kahveler koyulur uyku gelmemesi için. bir güzel sabaha kadar çalışılır. sabah okula gidildikten sonra sınav vakti gelir, geçer. 1 ay sonra notlar okunur sen 40 arkadaşın 80
birden mecburen onun adına mutlu olduğunu çok sevindiğini söylersin. sonra eve gidip küfredersin. tam bir "ben gerizekalımıyım?" sendromudur.
çalıştırdığın sırada hissettiğin dahilik duygusu, çalışkan tavırlar ve biliyorum bu işi edaları hepsi bir anda içine kaçmıştır sanki. kardeşin gibi gördüğün kişi birden hakkını gasp etmiş bir şerefsiz olarak görünmeye başlar gözünde.
(bkz: inşallah kalırsın finalde)
eğer birine "arkadaşım" diyor ve onu ders çalıştıracak kadar samimi, istekli ve düşünceliyseniz, kısacası ona değer veriyorsanız, böyle bir sonuçtan da en ufak bir hayıflanma, kıskançlık duyulmaması gereken hadisedir. en güzeli Allah rızası için, arkadaşınıza yardımcı olmak için, iyilik yapmak için çalıştırıp o iyiliği denize atmaktır. sizden iyi veya kötü alır, orasını düşünmemektir.
