büyük eksikliktir. boşluktur, hüzündür, var oluşun içinde kayboluştur. bu ne büyük ızdıraptır. küçüklükten büyük olmayı kabullenmek kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenemeden koşmaya mahkum olmaktır. hasret rüzgarlarını içine acı acı çekip yollarını meraklı gözlerle hüzünlü bir duygusallıkla beklemektir. eve gelmesinden mutlu olmayı kabul etsekte tekrar gideceğini bilmenin hüznü o kısacık yarım kalan mutluluğu gömmeye yeter.
Kendi ayakları üzerinde duran kadının evladı olmaktır. Evet ev hep biraz eksiktir, her zaman içeri girdiğinde o yoktur ama onun kendine, ailesine ve insanlara faydalı olduğunu bilmek gurur verir. Çocukları sorumluluk sahibi ve anlayışlı yapar. Çünkü cocuk kendi işini halletmelidir ve annesine yardımcı olmalıdır.
Ne olursa olsun ben annemin anneliğinde eksiklik hissetmedim. Hatta ayırdığı kısa vakitlerde bile verimli zaman geçirmeyi bildik. Ben de onun gibi bir kadın olmayı ne çok isterdim.
