dönüp dolaşıyorum, vakitler, mesafeler hepsi geçiyor , bütün düşünceler teker teker..
yine her şey cemal süreya'ya çıkıyor sanki.. ona geliyor bütün yollar.
zaman akıp giderken çoğumuzun tek yaptığı aslında yakınmak ve hayatın bize getirdiklerinden sürekli şikayet etmek, neden yavaş gerçekleşiyor her şey, neden istediğimizi istediğimiz zamanda alamıyoruz, neden hayat gözümüzün önünden hızla akıp giderken biz yerimizde sayıyoruz hala... çok zor değil mi böyle yaşamak?!
öyleyse kalk, silkelen ve hayatın hızına yetişmeye çalış, herkesin yaptığını yine yapma ama önüne çıkan her fırsatı değerlendirmeye çalış, bunu yaparken akıllı davran ve her önüne gelene balıklama atlama, zekanla zamanı kavra aklınla onu yerden yere vur ve işte zamanı yendin ve hatta önüne bile geçtin demektir.
her şey bu şekilde o kadar basit ki, ama kaçımız bunu yapabiliyoruz ki?... Ben bile öyle zamanlar oldu ki maalesef yapamadım, çok zorladım şartları ama her şey zaten o kadar zordu ki şartları zorlasam da o zoru kıramadığım zamanlar da oldu. biliyorum insanın oturduğu yerden ahkam kesmesi doğru değil ama böyle durumlarda başka yapacağın bir şey de kalmıyor. bu kadar işte. hayat böyle...
tamamen bir çelişkidir zaman. Birşeyi beklerken, dakikaları, günleri sayarsında geçmez. Ama bazende yetişemezsin hızına akıp gider. Arkana dönüp baktığında, geride kalanların nasıl eskidiğini görürsün.
Istenilenin aksine davranır zaman çoğu zaman...
ama geçmişe dönüp bakınca görüyorsun ki, ne çabuk geçip gitmiş yıllar.
eski hatıraları canlandıran yollara, sokaklara, binalara giriyorsun artık o eski yolun, sokağın, binan değiller. üzülmüyorsun ama buruk bir his oluyor derinlerde.
eski mesajları okuyorsun ve kimisini ancak okurken hatırlayabiliyorsun.
yüzünde sadece bir gülümseme oluşuyor.
zaman akıp gidiyor ve buna bağlı olarak hayat da değişiyor, sen değişiyorsun.
farkında olmadan.
bugün içerisinde bulunduğun zaman dilimi de değişiyor, bunu görüyorsun kısa bir süreliğine de olsa. yarın unutacak da olsan.
