zamanla duygusuz ve ruhsuz bir insana dönüşmek

eskiden çok duygusal bir insansanız anlam vermeniz zorlaşır bu duruma.

Mutsuz olmamak gibi bir getirisi vardir. Tabi, mutlu da olamiyorsun. O da yaninda ek olarak geliyor. Olan biten cok fazla etkilemiyor. Yalniz yasamanin en ideal hali bu insan icin ve sonra bi cift goz giriyo hayatina, acayip bi gulumseme o gozlerin icinde. Ustun basin,her yerin ayni dunya gibi oluyo. icinde bi cekirdek varmis yanan ama toprakla kapli, ustunde yesillikler ve gokyuzu. icinde bi yerlerde bi seyler varsa tutusmasi cok zor degil yeter ki iklim kosullar vs yeterli olsun.

kısaca büyük insan olmaktır. yaşanılan şeylere, en kötüsü de budur, alışmaktır.

Mümkün mü bilmiyorum. Duygusallık doğuştan gelen bir şey bence. Aynı şeyleri defalarca yaşasam da yine aynı şekilde üzülebiliyorum. Belki benim aptallığım. ruhsuz olsak bile sonradan duygusuz olamıyoruz.

Kanıksamanın tabii sonuçlarındandır. Zihnen ve bedenen sürekli format değişikliği gerekli olabilir.

Zaten çok fazla duygulu ve ruhlu olduğum söylenemezdi. Son yıllar iyice değiştim, ketum bir insana dönüştüm. Memnun muyum bu durumdan? Sanırım.

Bugün aslında hep öyle olduğunu fark ettiğim durum. Her şeyden şikayet eden, hiçbir şeyden memnun olmayan, ruhsuz, mutsuz bir insan oldum. Hayatım boşa gitti, beni mutlu eden hiçbir şey yok. Asıl kötü olan, takıldığım, kafama taktığım pek çok şey gebermeye yaklaştığımda anlamını yitirmiş olacak. Ömür böyle geçmez.

En iyisidir. Duygu beslediklerinin gotu kalkar. Saygi duyduklarinin egolari yukselir. Siktir et amk. En iyisi sallamamak.

feleğin çemberinden geçmektir.

Böyle olmasaydı daha zor olurdu çoğu şey.

ilgi kasma cümlesi aq.

Depresyondan kaynaklı olduğunu düşündüğüm benim içinde olduğum durumdur...

içinde bulunduğum durum.

insanın kalbi çok kırılınca artık ot gibi oluyor. Hiçbir şey hissetmiyor. Gidenleri asla önemsemiyor.

Sadece kendinle kalıyorsun.

Büyük şehrin insanı içine düşürdüğü durum. Hani sıradan insanlarda derinlik yok zannederiz, oysa ki büyük şehrin insanlarındaki o kibir savaşları, hınç ve yıldırma çabaları küçük yerlerde bu kadar yıpratıcı olmuyor. Yalnızlaştırıldık.

bir ermişlik belirtisidir. bu mertebeden gurur ve şeref duyarım.