Okunmaya başlandığında bu soy ağacı ne ola ki diye düşünüyorsunuz, sonra iyi ki bunu buraya koymuşlar diyorsunuz zira bütün isimler aynı ve kargaşa yaşamak işten bile değil.
Henüz ortasına bile gelemediğim kitap. iki gündür ciddi zaman sarf ettiğim halde bitmiyor.
Topu topu 5 isim var farklı. Dede, oğlu, torunu, torunun çocuğu bilmem ne hepsi aynı isimde. Beynim yandı. Soyağacı da olmasa napar insan bilmiyorum.
Akıcı mı? Eh işte.
ilginç yanları var mı? Var, büyülü gerçeklik simya üzerine vs merak edip okuyorum.
Kitap aslında çok hızlı ilerliyor, sürekli olaylar olaylar. hiçbir karaktere ayrıntılı girmediği için belki de bir süre sonra, herkesin hayatından ayrıntılar bilmek de saçma, bilgi kalabalıklığı gibi geldi şahsen bana.
Perşembeye kadar bitirme sözü verdim kendime. Bitince tekrar yazacağım belki sonunda çok heyecanlı birşeyler oluyordur.
kitabın karakterlerini akılda tutmak o kadar zor ki anlamanız için kapağa soyağacı çizilmiş. kim kimdir çözücem derken yoruluyorsunuz. sabrınız varsa okuyun. ben yarım bırakmıştım.
"anlatsam mı, anlatmasam mı?" kararsızlığımız..
"bu sevgi beni acıtır mı?" kuşkularımız.. her zaman seni üzecek birileri olacaktır. tek yapmamız gereken; sevginin bize vadettiklerine güvenmeyi sürdürmek, ama kime ikinci defa güveneceğimizi de iyi seçmek.
Gabriel garcia marquez kitabın ön sözünde "... kitabımda gerçekliğe dayanmayan tek cümle bulamazsınız" diye bir ifadesi var.
Kitabın içeriğine baktığım zaman ise kan donduran cümlelerle karşılaşıyorum ve cümlelere inanmamak için sürekli bir uğraş içine girdiğimi fark ediyorum.
Aile soy ağacının olması en azından karışıklığı az da olsa gidermiştir. Bu kadar aynı ismi taşıyan başka bir kitap okuduğumu hatırlamıyorum. Sürekli soy ağacına bakma gereksinimine girdim. Okumaya devam ediyorum ama her kitap severin okumasını da tavsiye ediyorum. *
Ve burdan remedios için herkesi bir dakikalık saygı duruşuna davet ediyorum.
""Yüzyıllık Yalnızlık'ı yazmaya başladığımda, çocukluğumda beni etkilemiş olan her şeyi edebiyat aracılığıyla aktarabileceğim bir yol bulmak istiyordum. Çok kasvetli, kocaman bir evde, toprak yiyen bir kızkardeş, geleceği sezen bir büyükanne ve mutlulukla çılgınlık arasında ayrım gözetmeyen, adları birörnek bir yığın akraba arasında geçen çocukluk günlerimi sanatsal bir dille ardımda bırakmaktı amacım. Yüzyıllık Yalnızlık'ı iki yıldan daha az bir sürede yazdım. Ama yazı makinemin başına oturmadan önce bu kitap hakkında düşünmek on beş, on altı yılımı aldı... Büyükannem, en acımasız şeyleri, kılını bile kıpırdatmadan, sanki yalnızca gördüğü şeylermiş gibi anlatırdı bana. Anlattığı öyküleri bu kadar değerli kılan şeyin, onun duygusuz tavrı ve imgelerindeki zenginlik olduğunu kavradım. Yüzyıllık Yalnızlık'ı büyükannemin işte bu yöntemini kullanarak yazdım... Bu romanı büyük bir dikkatle ve keyifle okuyan ve hiç şaşırmayan sıradan insanlar tanıdım. Şaşırmadılar, çünkü ben onlara hayatlarında yeni olan hiçbir şey anlatmamıştım. Kitaplarımda gerçekliğe dayanmayan tek satır bulamazsınız.""
Dizisi basliyomus yakinda. Sosyal medyada spoiler yemeye baslamadan okumaya baslamam lazim artik su kitabi, 2 yili askin suredir rafta bekliyor. Daha dogrusu ilk bir kac sayfasini okudum basta, sonra sıkılıp birakmistim.
Marquez'in değil Tüm edebiyat tarihinin en iyi romanlarından biri. Derhal o lahana çorbalı, 13 adı + lakabı olan bunalıma girmiş tiplemeli sikko rus çöplerini bırakıp latin amerika edebiyatına bakın.
"Bir gece Albay Gerinaldo Márquez'e "Sana bir şey soracağım, arkadaş" dedi. "Niçin savaşıyorsun?"
Albay Gerinaldo Márquez, 'Niçin olacak?" diye karşılık verdi. "Yüce Liberal Parti için tabii."
"Niçin savaştığını bildiğin için şanslısın doğrusu. Bana gelince, ancak şimdi kafama dank etti: Ben yiğitliğe kara çaldırmamak için savaşıyorum."
Albay Gerinaldo Márquez, "Bu kötü işte" dedi.
Albay Aureliano Buendia, onun bu tavrından hoşlanmıştı. "Doğru" dedi. "Ama yine de niçin dövüştüğünü bilmemekten iyidir." Arkadaşının gözlerinin içine baktı ve gülümseyerek sözünü tamamladı: "Ya da senin yaptığın gibi, hiç kimse içi anlam taşımayan bir şey adına savaşmaktan iyidir." (Yüzyıllık Yalnızlık-Gabriel García Márquez)"
“Birisi kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden... Birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde, bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor. O yüzden değil mi, içimizi tutmalarımız, birine teslim olmaktan korkmalarımız, ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız? ‘Anlatsam mı, anlatmasam mı?’ kararsızlığımız. ‘Bu sevgi beni acıtır mı?’ kuşkularımız…”
