nickini kıskandığım yazar. yusuf olmak kadar, bir ömür yusuf'u bekleyebilmek zor iş sonuçta. bir yusuf'un züleyhası olmak kolay mı?
o yüzden ilk olarak, yusufu kaybettim eşliğindeki asla unutamadığım ekmek teknesi sahnesini hediye ediyorum sana sevgili yazar.
sonrasında nazan bekiroğlu anlatımından şu satırları da isminin güzelliğine ithafen sana armağan ederim.
--spoiler--
zaman geldi zaman geçti.baktabul
züleyha efendi,yusuf köleydi.ama züleyha bir kadın,yusuf bir erkek şimdi.
kim kaderin züleyha'yı köle etmek için önce yusuf'u pazarlara düşürdüğünü tahmin edebilirdi ki?
yusuf'un gelişi ahir ise evvelin yittiğinden kim söz edebilirdi?
değil mi ki evvel olan bazen ahir gelirdi.
geceydi.aşk,gökyüzünün tabakalarını inip de birer birer,züleyha'nın kalbinin zarına değdi,o en içteki fuada işledi.
yusuf'un kokusu dokundu önce züleyha'nın ruhuna.sonra sesi.
oysa züleyha rüyasında ne kokuyu,ne de sesi bilmişti.
sesi ve kokusu ruhuna çarptığında,züleyha,yusuf'u hatırladı.
züleyha yusuf'u hatırladı ama bu ilk hatırlayışta tenden cana,candan tene dönecek olan döngü içinde önce teniyle hatırladı.
bir kadınla bir erkeğin birbirine irtibatlanmasında,yalnız başına kaldığında eksik kalan o basamakta hatırladı.
güzelliği farketmeden güzelliğin cezbesinde kaldı.
züleyha uyandı.
ama züleyha,rüyasında bir velinin şüphesiyle değil,teninin ürperişiyle uyandı.
bir yangının hararetine düşen tapınaklar geldi tapınaklar geçti içinden züleyha'nın .
kendisi bilmiyordu,hiç kimseler henüz bilmiyordu.
ama yürünecek yolu vardı.
ku-yı dilaraya hu demeye,
kalbin hassas terazisine düşmeye,
çok çile,
çok gözyaşı,
çok zaman vardı.
geceydi.
nil kıyısında gece hiç bu kadar yağmurlu,yağmur hiç bu kadar karanlık olmamıştı.
yusuf'un elleri,yusuf'un gözleri,yusuf'un alnı.
yusuf şimdilik züleyha için sadece bu kadardı.
züleyha kendi kalbine baktığında,yusuf'u neden sevdiğini ve yusuf'u nasıl sevdiğini merak etti ilk kez.
perdeler kalktı kalbinin üstünden.işık.
"yusuf,seni sevdiysem"dedi züleyha,hükümdarın tahtına hükümdardan başkası oturamayacağından.
şehzade için saklanan giysiler ancak şehzadenin bedenine uyacağından.
padişahların ülkeler fethettiği görülmüştür de,kölelerin ülkeler fethettiğine bir yusuf'ta tanık olmuşuzdur.görüyorsun ya yusuf,seni sevdiysem yazgım bana yapacak başka bir şey bırakmamış olduğundan.senin güzelliğin gibi benim de muhabbetimin nedeni olmadığından.
elbette yazılacak çok şey, söylenecek binlerce söz var değil mi yazar arkadaşım? ama ne kadar söz varsa söylenecek, hepsi sonsuzdur. o yüzden ben durmayı bilirim diyorum ve gidiyorum buralardan.
ne güzel nickmiş bee* sevgiler.
işte tam da bu gündeydi. 2bin12 nin ağustos ayının 22 nci günü. hüzün ayının, ayrılık arefesinde atılmış iki kelimelik 365 günlük bir mesaj.
''aldın götürdün'' demiştim sadece.
dertliydim kendimce.
onda daha fazlası da varmış.
görememiştim nehrin taa yukarılarından kopup gelen bir ağaç gövdesi olduğunu, küçük dal parçası halimle.
gel sen dedi, derdi birde bende gör.
doğruymuş.
ummadık taş baş yarar demiş ya atalar.
o daldan, dal ondan aldığı güçle
karaya tutundular, topraktan beslendiler eskisi gibi. nehir aynı nehir hız aynı hız.
ben onun dalı, o benim gövdem.
o benim gövdem, ben onun ağırlık merkezi.
acıyla yoğrulmuş, tecrübeyle beslenmiş, yaşama ümidini hiç kaybetmemiş, savaşçı insan yüce kişilik
aldın götürdün.
iyi ki varsın...
Daha önce nick altı yazmıştım ama yine yazmak istedim. sözlüğün güzel insanlarındandır kendisi. her şeyden önce vefalıdır, "yüzünü bile görmediğim insanlar -yazarlar- neden umrumda olsun" demez, hal hatır sorar, değer verir. yazdıkları ve üslubu zaten ayrı bir dünya. kendisini dost olarak gördüğümden şunu söylemeden de geçemem: son dönemlerde üslubu daha farklı gibi. eskiye dönmesi gerekiyor bence. yine de birçok yazardan çok çok üstündür. sözlük! değerini bil bu insanın.
--spoiler--
"bir gün züleyha, arkalığına beyaz sümbül dalları işlenmiş tahtırevanıyla geçiyordu kütüphanelerin ve tapınakların kenti olan kentinin sokaklarından.
görkemli bir alayla geldiğini görenler saygı ve hayranlıkla kenara çekiliyor ve züleyha'ya yol açıyorlardı. zengin ve güçlüydü, en fazla da güzeldi. ve kimse kırmızı gülleri saçına züleyha gibi takamazdı.
birden bir meczub, ehil arslanları, atları ve arabaları aşarak züleyha'nın tahtırevanının önünde dikiliverdi, yürüyüş durdu. züleyha tül cibinliği aralayarak bu duraklamanın nedeninin anlamak istedi.
gözlerini kaldırarak züleyha'nın yüzüne bakmaya başladı meczub, "züleyha..." dedi, "sevindir beni!" züleyha kölelerine meczubun sevindirilmesi için işaret etti.
köleler mor renkli kadife bir keseyi uzattılar avucuna; ama meczub oralı bile olmadı*.
"züleyha..." dedi, "sevindir beni, bana gülümse! başka bir şey istemem."
züleyha bu sesi hatırladı ve yüzüne dikkatlice bakınca, aşkını reddettiği silik bir yığın sima arasından bir zamanların ordu kumandanını tanıdı. usulca gülümsedi.
başını önüne eğen meczub sessiz ve sakin geldiği gibi çekiliverdi.
o günden sonra mısır'ın lisanına "sadaka vermek" anlamına gelen yeni bir deyim yerleşti: züleyhanın gülümsemesi."
--spoiler--
Tavsiye verirken bir durun düşünün arkadaş. Züleyha artık neden yazamıyor diye. Bir derdin mi var demek yok varsa yoksa artık yazamıyorsun diye mesaj atın. Siz çok güzel yazıyorsunuz he babam he. Yazmıyorum ulan sizin gönlünüz cız edecek şekilde yazmıyorum artık yazarı. Sabrı taşmış yazar. Verilmiş sadakası olmayan züleyha dan gitmiş yusufu da kaybetmiş hem de. Keşke ölse yazarı.
yusufun züleyhası deyince aklıma hep Nabî'nin ölümüne düşürülen tarih geliyor:
züleyha-yı cihandan damen çekti yusuf-ı nabî ( Yusuf Peygamberin, Züleyha dan eteğini çekip uzaklaşmasını hatırlatarak, cihan adlı Züleyha dan eteğini çekip ahirete gitti.)
keyfi yerine gelsin diye bu defa cıstak cıstak bi şeyler paylaşmak istedim.
sen her şeyin en güzelini hak ediyorsun güzel züleyha.
unutma ki züleyha ya gülümsemek yaraşır.
(bkz: züleyha nın gülümsemesi)
Kuyuların lisanı olan yazar. Derinliğinden duyulmaz bir sabah gibi serin, ulaşılmazlığından görülmez bir akşam gibi yalnız... Bir acısı, bir hikâyesi vardır elbet. Hepsinden öte - Asaf'ın da kulağıma fısıldadığı gibi- kendi şiiri olan biri... Bir hediye vereyim dedim ama kabuk ve yara bandından öteye geçemedim; affola...
