iskandinavyaya gidin norveç isveç finlandiya. hem insan oldugunuzu anlarsınız, hem kültürleri manzaraları yaşam standartları kaliteleri yeter. dil de sorun degil orta seviye bi ingilizceyle ordaki herkesle anlaşabilirsiniz. adamların 10 yaşındaki çocukları bile ingilizceyi ana dili gibi konuşuyo. oraların kızlarını ve erkeklerini söylemiyorum bile.
eğer üniversite okuyorsanız almanca öğrenin sonra da almanya'ya yüksek lisans için başvuru yapın. büyük ihtimal kabul edilirsiniz. kabul edilmek çok kolay. 5 yıl çalışınca direkt vatandaşlık veriyorlar zaten.
Hayallerinizdeki yere değil yaşamaya hazır hissettiğiniz ve adapte olmakta zorlanmayacağınız yerlere gidin. Burası hayallerinizdeki yerle örtüşüyorsa ne ala...
Yıllar önce italya'ya gidip burada hiç Starbucks yok yeaea diye çemkiren bir kız izlemiştim YouTube'da, böyle yapacaksanız yahut Japonya gibi private kavramının zirve olduğu toplumda bir japonu buyruuaaaaan diye taciz ederek dükkana sokmaya çalışınca ulusal basına haber olan Anadolu buzağısı gibi davranacaksınız hayalinizdeki yere gitmeyiverin bir zahmet.
Biraz para biraz cesaret bir de iş güç ayarlandı mı ver elini bilmem nere! Gidecek olursam dünyanın en güvenli ülkelerinden birine gidip rahatça yaşamak isterim. Çünkü bu ülkede kalınan her an bir kadın için ölüm tehlikesi demek gibi bir şey. Ne üzücü insanın kendi ülkesini, ülkesindeki mahluklar yüzünden terk etme isteği.
burada yaşayan bir aileden örnek vereyim siz şartları tahmin edin. karı koca türk (koca almancı yani alman vatandaşı) ikiside çalışmıyor (koca ikinci üniversiteyi okuyordu 2 sene önce onuda bıraktı, okuyor diye 2 bin euro veriyorlardı). son 3 senedir devlet kiralarını,elektrik, gaz ne varsa ödüyor, geçen sene sıfır jip aldılar (peşin değil ayda 500 euro taksitle 6 yıla bölmüşler)
maddi olarak türkiyede yaşayamayan yurtdışında hiç yaşayamaz lafı boş laf.
ben türkiyedeyken ne iş bulduysam çalışmak zorunda kalanlardandım, eğitimim, bilgimin, kapasitemin en dibinde işlere rica minnet girebiliyordum. portekize ilk taşındığım sene bir japon yazılım şirketinde iş buldum (türkiyede, günlük işlerde zorla iş bulabilirken). 3 sene orda çalıştım, irlandaya taşındım, ilk işimde facebookta 6 ay kadar çalıştım sonrada google avrupaya geçtim. 6 ayda orada kaldıktan sonra (sen bu iş için fazla kalifiyesin) diyerek ya bölüm değiştirmemi ya da ayrılmamı istediler. ben zaten projenin sonunda ayrılmaya kararlıydım.
kısacası türkiyedeki performansınızla kendinizi korkutmayın. eğerki şansınız varsa daha iyi bir hayat sizi bekliyor. çok kolay değil tabiki başlarda ama yaparsınız emin olun.
hep böyle bir istek vardı.
hatta bu yaz için, çok ciddi bir fırsat doğdu diyebilirim.
lakin bir süredir tamamen yok oldu bu istek..
ama o gitsin, sen git, öteki gitsin.. sonuç?
burası Türklükle bezeli, refah seviyesi yüksek, yaşanabilir bir ülke olacaksa bunu yapacak olan bizleriz.
Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarına hepimizin borcu var.
istiklal harbinde bizim için can veren binlerce askerimize en azından bu ülkeye sahip çıkma borcumuz var.
fırsat olur gidersin başka şey ancak umutsuzlukla kaçarcasına gidenin bu hakkın, yükün altından kalkma ihtimali yok diye düşünüyorum.
elimden geldiğince emanetlerine sahip çıkacağım.
yurtdışına yerleşme yolları aramaya son veriyorum, benim evim burası.
