uyutmayan şeyler varsa uyunmaz. mesela sebebini tam bilemediğin geçmişten gelen yaraların varsa farkına vardırmadan seni içten içe tüketiyosa uyuyamazsın. artık ufacık kıvılcımlar bile eskinin küllerini alevlendiriyosa uyuyamazsın. hayatın boyunca kalbini saran tek bi kişiye bile çıkmadıysa yolun hiç anlaşıldığını hissedemediysen hele ki hiç anlatamadıysan uyuyamazsın. kafanda susmak bilmeyen sesler kalbinde dinmek bilmeyen sızılar varsa uyuyamazsın. döner durursun kafanı koparıp atmak istersin düşüncelerin artık zihninden uzaklaşsın istersin ama yapamazsın sonuç mu yine uyuyamazsın. kalbini en iyi bilene açmak lazım seni tek anlayabilecek olana derdine deva olabilecek olana allaha sığınmak lazım. yoksa bu yaralar ne geçer ne de bu acılar diner ruhunu ona teslim edip dua etmekten başka çıkar yol yok derdi de acıyı da verene teslimiyet kadar huzurlusu da yok..
Evet yine uyuyamadık dün kocaman memleketime dönüyorum sevinciyle uçağa yetişeyim diyorken uçağım rötar yapmış ve ben güzel memleketime olan aktarma uçağımı kaçırmak zorunda kalmışım. Neyse birsürü prosedür gereği kendimi şehiriçi otobüslerinin arka safhalarında buluverdim. Kusan amcalar ve teyzeler de cabası. Gel gelelim uyuyamıyorum çünkü burası buram buram kusmuk kokuyor. Birazdan bende kusmazsam ıyidir *
