13 yaşındaydım, bizim sınıftan gıcık gittiğim bir veledi şu an hatırlamadığım bir sebepten eşşek sudan gelinceye kadar dövmüştüm.
Babası bir süre sonra bu nedir ya sizin çocuğu mahkemeye vericem diye eve geldi. Babam amcamı ki kendisi emniyet müdürüydü da kullanarak araya girdi, vaz geçirdi.
Sonra evde bir hışımla geldi beni dövmeye başladı sen eşkiyamı oldun lan başımıza diye. Adam dövdü, dövdü sonunda hıncını alamadı. Çıkarttı gömleğimi, atletimi filan. Kemeriyle dövmeye başladı. Şak şak indirdi sırtıma hıncı geçinceye kadar.
Deri kemer acısına benzer bir acıyı hayatımın geri kalanında sadece bir kez yaşadım. Öyle bir acı yani.
Neyse aradan yıllar, yıllar geçti. Geçen babama baba böyle böyle meseleler olmuştu. Sen beni kemerinle dövmüştün. Bu hem vücudumu hem ruhumu çok acıttı, keşke adamı durdurmasaydın da bana da bu kadar işkence etmeseydin dedim. Ruhumda iz bıraktın dedim, daha da duygusallaşıp belki de gözlerden bir kaç damla yaş akıtıp barışmak vardı içimde.
Adam ben seni hayatım boyunca hiç dövmedim, dövsem böyle konuşamazdın. Kes sesini, dedi. Ben de vah garibim ya kaç yaşına geldi hala çocuk dedim içimden, sonrada arabayla sahile indim.
Hayat ne garip bir şey. Hesap sormak ayrı dert soramamak ayrı dert.
