dünyadaki en kompleks ve elbette en keyifli meselelerden biri. bir kediden, bir çiçekten farkımız.
oldukça tekil, içe dönük, kendiyle kalmaktan haz alan biri olmama rağmen bazen kan kokusu almış vampir gibi arzuladığım bir şey. ava gider gibi yeni insanlarla (ilgimi çekmiş ve benden çok farklı olmaları kaydıyla) tanışma fazları yaşıyor, genellikle tatmin oluyorum.
Ben tanışırım herkesle sorun değil ama çok zor seçip sohbeti ilerletirim 30 yıllık yaşantımda yanıma aldığım sadece iki kişi var hesap et koca ömürde iki kişi.
Belli bir yaştan sonra pek zevk vermeyen. Çoğu insan birbirinin aynı gibi geliyor bana, farklı insanlar tanıdım ama az. O kadar tanıdığım insandan kaçıyla hala iletişimdeyim? Ha empati denen nane bende allahina kadar var da noluyor, insanları çözüyoruz da noluyor, birbirimizin hayatına sigamadiktan sonra.
Aslında hep aynı şeylerdir, eski komik hikayeler anlatılır sanki modern bir masalmış gibi, kahkahalar arasına minik hüzünler sıkıştırılır ve hoşgeldin denir yeni bir hayata. Yeni birinin adımlarıyla aynı işte zamanla daha az anlatılır daha az susulur dahalar uzar bir bakmışsın ona anlatamadığını başkalarına anlatıyorsun.
