utanç... herkesden, kendimden...içinde yaşadığım toplumdan, otobüste, sokakta gördüğüm adamdan.evimden çıkamıyorum, midem kalkıyor, bayağılıktan, yapmacıklıktan, seri üretim aşk ve dostluklardan... mümkün olduğu kadar uzak kalıcam.
uzun zamandır seçmem gereken bir taraf varmış gibi hissediyorum. sanki bir adım daha atarsam geri dönemeyecekmişim gibi geliyor. herkese teşekkür edip tek başıma bir dağ evine yerleşmek istiyorum ciddi ciddi. kafamı dinleyip yaptığım ve yaşadığım her şeyi unutup kimsenin beni tanımadığı bir yere.
sözlük ve benzeri tartışma ortamları da artık yoruyor mesela. artık keyif almadığım halde takılmamın nedeni de alışkanlık. hep girmeyeyim şu amk sitesine diyorum ama elim bir şekilde gidiyor yine.
