işten ayrılmayı düşünüyorum. Seviyesi düşük,anlayışsız insanlarla çalışmak istemiyorum. Diğer yandan pandemi doneminde piyasanın hali beni düşündürüyor yeni iş bulmak için.Yinede mutlu olmadığım yerde duramam ne pahasına olursa olsun birakacağim sanirım.
Annemin hayatı ne kadar küçük yaşadığını düşünüyorum. Sohbetinde sürekli işyerindeki arkadaşları ve patronların egolarından ve mızmızlıklarından bahsediyor. Neden annemin hayatına bu aptal insanlar bu kadar dahil anlamıyorum. Üzülüyorum anneme işyerinde suistimal ediliyor arkadaşları ile. iş hukukuna hatta insanlığa aykırı bir biçimde çalışıyor. Bazen 12 saat çalışıyor. Tembeldir kendisi, düzenini bozamaz başka bir yerde iş bakmıyor. Gerçi niteliksiz bir kadın nerede iş bulacaksa. Yıllık izninde dışarı çıkmadı, sürekli evde temizlik yaptı, uyudu. Çok küçük yaşıyor çok.
Bazen verdiğim kararları yaşarken düşünüyorum. Doğru mu yaşıyorum diye. Ya başka bir yol, seçenek seçseydim nasıl yaşardım, Şu andan daha mı mutlu, daha mı iyi. Kaderimi yönlendiriyorum, aklım ve özgür irademle. Bugün yaşadığım kaderi ben şekillendirdim ve mutsuzum. Ne kötü bir tanrıyım ama. insan kendini bu hale getirir mi?
Soğuk bir hastane koridorunda annemi bekliyorum, düşünmüyorum, düşünemiyorum, iliklerime kadar donduğumu hissediyorum, hava 30 küsur dereceyken insan bu kadar üşüyebiliyormuş.
Neler göstereceksin daha hayat, daha ne yollardan geçireceksin bizi..
ne yapacağımı bilmiyorum. karşımdaki anaokulu fena yüksek seste müzik dinliyor kitap okunmaz. online eğitime ara verdi hoca 13.00’da başlayacak. kadın çok sıkıcı sabah 8’den 16.55’e kadar dersi var kafa mı dayanır buna. çok sıkıldım, hava sıcak, babam evde(hiç anlaşamam). hemen benimle buluşacak arkadaşım yok. kız arkadaşlarıma söylesem onlar süslenene kadar akşam olur:( belki film izlerim var mı öneriniz? şöyle saran ama çok düşündürmeyen, yormayan. Belgesel de olur.
