karanlık. adrenalin patlaması ve bilinen bütün ayetlerin okunması. çok şükür bu fobiden kurtulup ateist oldum. allahla benim aramda kimseye hesap vermek zorunda değilim gibi hissediyorum.
küçüklüğümde savaş uçağından aşırı derecede korkmamdır. dışarda tepemden savaş uçağı geçtiğinde nerede olursam olayım eve kaçardım. annem ne oldu diye sorduğunda ise uçak geçti bomba atacak derdim. şirin bi ege kasabasında yaşıyordum, bomba,uçak nedir allaha şükür bilmem. bunlar aklımda büyük ihtimalle haberlerden falan kalmış olmalı ki bende böylesine büyük bir korku yaratmıştır.
edit: ayrıca karanlıkta kaldığımda kör olduğumu sanmam da onlarca çocukluk fobimden sadece ikincisidir efendim.
