dünyanın aslında ne kadar büyük olduğunu anladığında.
her an her saniye.
nefesinin ciğerlerine battığını hissederken.
kalbi eskisi gibi atmıyorken.
büyümenin verdiği hazımsızlıkla yaşarken.
her an, her saniye..
Yalnızlıktan odamdaki çiçeğe; "canım ben mutfağa gidiyorum, gelirken sana da su getireyim mi?" Demek geliyor... Yalnızlık zor be ağa.. demiş o anda şair.
şuan.
yalnızlık değil de düşünceler yıpratıyor insanı aslında. çünkü yalnızlık kıymetini bilen için güzel şey.
hak ettiğini alamamak, hislerine karşılık bulamamak, istediğin şeyleri rahatça söyleyememek, nefret ettiklerinden öcünü alamamak ne kötü bir şeydir öyle!
bunlar yalnızlıktan daha çok koyar adama anlayacağınız.
