fareler ve insanlar - en yakın arkadaşını vurmak zorunda olduğun an, nasıl kötüydü ya... çok ağlamıştım. ölü ozanlar derneği - çocuğun, ailesi yüzünden intihar ettiği yerde salya sümük olmuştum.
şule yüksel şenler'in huzur sokağı adlı kitabı.
okurken boğazınıza yumruk gibi bir şey oturuyor. ne aşağı iniyor ne yukarı çıkıyor.
gözlerinizden bir kaç damla yaş dökülüyor sadece.
dolmuşta bu kitapı okurken hiç tanımadığım biri sırf kitap vesilesiyle yanıma oturup konuştu.
kitabı okurken ne kadar ağladığını anlattı.
bi kere daha ağladım.
nedeni de hüzünlü bir kitap olması falan değil, karakterleri hikayeyi o kadar çok sevmiş o kadar çok benimsemiştim ki, bitiyor diye üzülüp ağlamıştım. ya da o gün ağlayasım varmış. *
