40 yaşındayım, hala annemi ararım. Allah eksikliğini göstermesin. O da bu dünyadan giderse teselliyi rakıda, şarapta bulmaya başlarım. Melankolizm hıyar amcamdan genetik miras.
ablamdır. sitem ederim neden yoksun sana en çok ihtiyaç duyduğum zaman diye. Onunla dostluğu, arkadaşlığı, gömmüşüm. insan iki yaşında kaybettiği ablasıyla kendisini de gömebiliyormuş sonra başkasına da açılamıyormuş.
o yüzden ya susup oturuyorum, ya kenarda köşede ağlayıp gözümün yaşını silip her ne yapıyorsam onu yapmaya devam ediyorum.
Bu ara inanılmaz sıkılmış ve sıkışmış hissediyorum, belki de bu yüzdendir.
hayatımdaki herkese "yeter, beni bir salın." diyesim var ya da ne bileyim "manyak mısınız, düşün yakamdan, az ötede oynayın."
geçenlerde birini "seninle uğraşacak ne vaktim ne enerjim var, işine bak, hadi git." diye kovaladım.
Umarım birinden dayak yemem, hayırlısı artık.
