Bir daha asla eskisi gibi olamadım,hayata ve insanlara karşı şüphe ve güvensizlik duydum.
Yaşadığım şehirden, okuduğum okuldan,çevremdeki herkesten ve her şeyden nefret ettim,korktum.
Tek taraflı duyulan huzursuzluk sadece sizden harcıyor, bir şeyleri eksiltiyor. Sadece sizi yıpratıyor. Sizi huzursuz eden insancıklara hiçbir şey olmuyor, en çok da buna yanıyorum.
aslında yılların hiç kabahati yok en masumu yıllar. çöküşün başlatan, hayatı boka sardıran benim açıkçası. ama illa bir yıl vermek gerekirse, 2014 kışından beri hayallerimin hep tersi oldu. vazgeçtim, yeniden başladım vazgeçtim yeniden başladım. aha da 2020 geldi neredeyse. 27 bitecek, 30'uma 3 kalacak. ben ise hala tam olarak parçaları yerleştiremedim.
2012'de bir tökezledim daha da doğrulamadım zaten. Tek bir şey iyiye gitse de ona tutunsam diye bekledim ama olmadı maalesef. Umut var mı derseniz birkaç kırıntı duruyor kalbimin köşesinde bir yerlerde, o kadar.
iş hayatına ayrıldığım dönemden bu yana olan dönem. Çaba sarfedip, başarılı oluyorsunuz. Ve sonra tekrar bir başarı ve yeni bir çaba girişimi. En zorunlu hallerinden.
Sorgu sual soruyor, sonrasında anlamsızlığa takılıp kalıyorsunuz. Neden, amaç ve yaratılış ilişkisini kuramıyorsunuz. Bu böyle kısır bir döngü şeklinde sürüp gidiyor.
2011 yılında yavas yavas belirti gösterdi ama 2014te bir daha geri donusu olmayacak sekilde bocaladım ve o zamandan beri hayatım kotu bir seyirde ilerliyor.
