5 yaşlarındayım.. akşam çaylar demlenmiş, odaya yeni getirilmiş. rahmetli dedem pencerede biriyle hasbıhal ediyordu. çayı eline aldı, tam o anda, ben de kim gelmiş diye merakla çayın bulunduğu tarafa giderek hafifçe zıpladım kim diye bakacağım ya. o anda, ensemden aşağı bir bardak kaynar çay boca olmasın mı... aradan çok uzun seneler geçti ama, o ensemden sırtıma doğru inen erimiş kurşun tadındaki acıyı asla unutamam. geçtiği yerlerde derim soyuldu. beni apar topar hastaneye götürdüklerini, doktorun sırtımdaki derileri kestiğini hayal meyal hatırlıyorum. allah düşmanıma vermesin böyle acıyı...
bir buçuk yıl önce serçe parmağım kırıldı. hatta sözlükle tanışmam da bu vesileyle, yani raporlu olduğum bu iyileşme sürecinde olmuştu. o ana kadar parmağımın kırılmasının ve o dehşet görüntüsünün verdiği acının, çektiğim en büyük acı olduğunu zannediyordum. ta ki; hastanede çekilen röntgen filminin ardından, kırığı tespit edip alçıya alacak olan, kıvanç tatlıtuğ görünümlü ve fakat sonunda adeta bir canavara dönüşen ortopedistin tüm gücüyle parmağımı çekip, yerine oturtmasını gördükten sonra...
böyle bir acı olamaz!...hani bir insan bir insana bunu nasıl yapar dediğin cinsten...
üstelik bu durum yaklaşık 15-20 dakika sürüyor. şöyle ki; doktor kendisinin de farkında olmadığı bu deli gücüyle parmağımı koparırcasına çekerken, diğer bir doktor da alçı ile sarıyor. şöyle ki; benim hayatta tek çığlık attığım yer o hastane odasıdır.
hayatımda yaşadığım en uzun an ve en büyük acıdır.
velhasıl 3 hafta sonra alçıyı aldırmak için başka bir hastaneye gittim elbette.
moruk motosiklet kazası yaptım, asfaltta hızla yerde sürüklenirken ayağım motosikletin altında tabi asfalt resmen eritti etimi kemiğe dayandı. hastaneye gittim oraya ne yaptı ? oksijenli su ile tentürdiyot sürdüler bunu gazlı bezle yaptılar kemik lan kemik !
ağlamadım ama gözlerim doldu.
440 volt elektriğe kapılmıştım beni karşı duvara fırlattı eğer tutsaydı büyük ihtimalle kömür olarak hayatıma devam edecektim. kendime geldiğimde sol kolum yok gibiydi ve tüm vücudum kasılmıştı, kalbim kaburgalarımı kıracak gibi atıyordu.
